Η 21η Μάρτη είναι μέρα αφιερωμένη κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων. Είναι μέρα βαμμένη με το αίμα των φοιτητών που δολοφονήθηκαν το 1966 από την αστυνομία της ρατσιστικής Νότιας Αφρικής, γιατί διαδήλωναν ενάντια στο απαρτχάιντ.

Ο ρατσισμός μπορεί σήμερα να έχει άλλο πρόσωπο αλλά δεν παύει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων μέσω των κυβερνήσεων και των μηχανισμών τους. Περιλαμβάνει όλων των ειδών τις διακρίσεις λόγω φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας κλπ. Η πιο αναγνωρίσιμη μορφή ρατσισμού εκδηλώνεται ενάντια στις μετανάστριες και τους μετανάστες.

Ως Σύλλογος Γυναικών Ξάνθης, μέλος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, καλούμε τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών να αντιπαλέψουν μέσα από το οργανωμένο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα και την κοινωνική συμμαχία κάθε είδους ρατσιστική αντίληψη. Να γυρίσουν την πλάτη και να πετάξουν έξω από τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές τα φασιστικά μορφώματα που δρουν για τα συμφέροντα των αφεντικών, που είναι οι κύριοι υπαίτιοι της ανεργίας και της φτώχειας Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων. Καλούμε τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, Ελληνίδες και μετανάστριες να αγωνιστούν ενωμένες για τα σύγχρονα δικαιώματα τους και να στρέψουν την πάλη τους ενάντια στους πραγματικούς υπαίτιους της εκμετάλλευσής τους.

 

Η 21^η Μάρτη όμως είναι και παγκόσμια ημέρα ποίησης. Πολλοί είναι οι ποιητές που στάθηκαν δίπλα στο λαό γράφοντας για τις αγωνίες και τους αγώνες του. Δε θα μπορούσαν να παραλείψουν και τις ρασιστικές επιθέσεις ή τις φυλλευικές διακρίσεις που έχει υποστεί. Ένας από αυτούς, ο Κώστας Βάρναλης. Παραθέτουμε δύο άγνωστα ποιήματα του Κ.Βάρναλη εμπνευσμένα από πραγματικά περιστατικά.

 

«Αλαμπάμα»

Εμμερυ Χιλλ (sic) - Γκυ Φόστερ

Αμα ο Θεός αμόλησεν τους άξιους πρωτόπλαστους

απ' το στενόν παράδεισο, κι όλης της γης την άπλα

τους χάρισε βασίλειό τους, Αμέρικα - Ιγγλιτέρα,

την πύρινη ρομφαία του τους έδωσε κι: - «Αμέτι»!

Με της ρομφαίας μου τη φωτιά με της ρομφαίας την κόψη

στη Γης να διαφεντεύετε το Δίκιο, την Ειρήνη!

***

Λαός δεν έμεινε λευκός ή κίτρινος ή μαύρος

που να μη χάρηκε βαθιά στα κόκκαλα το Δίκιο

κα να μην τρώγει και αίματα και μ' ίδρο την μπουκιά του

και που να μην πεθαίνει αυτός να ζει τ' αφεντικό του.

***

Ενα νεγράκι, Εμμερυ Τιλλ, κατράμι των αιώνων,

εσφύριξε σε μια λευκή νεράιδα που περνούσε

κ' ευτύς του κόψαν τ' απαυτά να μην ξανασφυρίξει

παράδειγμα και μάθημα για κάθε Τιλλ του κόσμου.

Με μαύρα γράμματα σε ήλιου και φεγγαριού το δίσκο

Εμμερυ Τιλλ εγράψανε να βλέπουν να φοβούνται

άσπροι, μαύροι και κίτρινοι να μην ποτέ σφυρίξουν

μα να φιλούν ευλαβικά την άγιαν άλυσό τος.

***

Και να τώρα ξανάγραψεν η Θεά Δικαιοσύνη

δεύτερο μαύρον όνομα και σ' ήλιο και φεγγάρι

Γκυ Φόστερ, δεκαφτά χρονών, μαύρος κι αυτός μιας μαύρης

μοναχοπαίδι, στήριγμα κ' ελπίδα της φυλής του

τι μίλησε σε μια λευκή από να δρόμο σ' άλλο.

Και τότε ο άγγελος φρουρός της Παξ Αμερικάνα

του φύτεψε μιαν πιστολιά στο μαύρο του κροτάφι

για να σωθούν ολ' οι λαοί κίτρινοι, μαύροι κι άσπροι.

***

Προσπέφτουμε στα γόνατα για να προσευχηθούμε

να κόβει μέρες μας ο Θεός και να σας δίνει χρόνους

ξεσοϊσμένοι Θούληδες κι αισχροί Νεοκοσμίτες

να δώσετε μιαν πιστολιά σ' όλης της Γης το μαύρο

κροτάφι, μάιδε να σφυράει και μάιδε να μιλάει!

***

«Για ιδέστε τον αμάραντο σε τι γκρεμό κρατιέται

τον τρων τα λάφια και ψοφούν, τ' αρκούδια και μερώνουν

να χε τον φάει κ' η μάνα μας να μη μας εγεννούσε».

Οχι!... Μ' αυτά τα χέρια μας στα βάθη της αβύσσου,

να τους γκρεμοτσακίσουμε τους Δράκοντες του κόσμου!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

«Ευαγγελισμός» 15/9/58

 

 

 

Ντενσουάι 27 Ιουνίου 1906*

ήγουν

παντού τα πάντα κι όποιοι

Στο φίλο μου Στρατή Τσίρκα

Τι κλάματα, κατάρες, ουρλιαχτά κι αντάρα!

Ηλιος - φωτιά, μεσημεριάτης τ' Αλωνάρη

φλέγει την άμμο, την ανάσα και τα μάτια

Μαννάδες αραπίνες μαβρομαντηλούσες

χτυπιούνται χάμου και δαγκώνουνε τα χέρια.

Γέροι και γράδες και μωρά και σκύλοι ουρλιάζουν.

***

Παντόγυρα ομορφόπαιδα στα γιορτινά τους

καβάλα και πεζούρα - κι όλα τους καινούρια:

νιάτα, στολή, σπαθιά, ντουφέκια - αθανασία!

Χαρούμενα και λέφτερα κ' ερωτευμένα

σε ξένον τόπο ξένοι αφέντες σταβροφόροι,

στο πανηγύρι του θανάτου χορεφτάδες.

***

Στη μέση ο λόρδος καπετάνπασας, κολόνα

πάνου στον άσπρο βουκεφάλα του, φαρμάκι

κατάχρυσο, θαμπώνει πιότερο από τον ήλιο.

Ασπρα χέρια και μάγουλα, μοσκομυρίζει,

γαλάζιον αίμ', αλλού κοιτάει, μακριά βιγλίζει.

Αντρας και δυο και τρεις φορές μπρος σε δεμένα

παλιόσκυλα, μα σαν κουρνιάζουνε στο πάρκο

τα κοτσύφια, στον μπάγκο γυναικούλα - μέλι!

***

Τέζα οι ξυπόλυτοι φελάχοι στη θελιά τους

με μάτια πεταμένα, κρεμασμένη γλώσσα

ντροπιάζουνε την άγια εικόνα του Κυρίου!

Και στα παλούκια δίπλ' άλλοι δεμένοι φταίχτες

τους κομματιάζει ο βούρδουλας κι αφτοί σπαράζουν,

στην αρχή ξεφωνάνε κ' ύστερα σωπαίνουν...

Και τα μάβρα καθάρματα, που τους προδώσαν,

τους βαράνε περσότερο και χαχανίζουν.

***

Οντας ανάσκελα η ξανθή χαρά του Γκαίτε,

η παιδούλα Μπετίνα, κλώτσαγε τον ήλιο,

από τον Ελυμπο ψηλά ο μουρντάρης Δίας

κρυφογελώντας χάηδεβε τ' άσπρα του γένια.

Ομοια ο τριπλός των χριστιανώνε Πηλοπλάστης

χαιρότανε να βλέπει τους αδικητάδες

να τους κουνάει ο Αιώνιος Νόμος στον αγέρα

κι άλλους να τους σωριάζει χάμου, κρέας κομμένο.

Μεγάλοι αμαρτωλοί, που θέλανε δικά τους

τα περιστέρια, τα καλύβια, την πατρίδα!

***

Κι ο Σατανάς, π' όλο γελάει και μοναχός του,

έκλαιγε τώρ' απ' το κακό του: - «Οι σατανάδες

του Κάτου Κόσμου τρισχειρότεροι από μένα»!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Γενάρης του 1964