Του Στέλιου Αρσενίου.

«Παναγία.

To ιερότερο πρόσωπο της Ορθοδοξίας, αποκούμπι όλων των Ελλήνων.

Τη 15η Αυγούστου, η καρδιά του καλοκαιριού για τους Έλληνες, συμβαίνει να συμπίπτει με την πιό ιερή μέρα της Χριστιανοσύνης.

Η μέρα που κοιμήθηκε η Μητέρα του Χριστού, η μέρα στην οποία θα ανάψει ένα κερί σε Εκείνη από την οποία όλοι προσμένουν, ελπίζουν, εύχονται και ευχαριστούν.

Ξέρουν πως κάποια στιγμή θα σταθεί δίπλα τους, σαν δική τους Μητέρα.

Παναγία, ότι ιερότερο στην Ορθοδοξία, δοξάζεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Η μεγάλη λατρεία που έχουν οι Έλληνες για τη ΄΄ μάνα ΄΄ του Θεού και των ανθρώπων, αποδεικνύεται από τα πολλά ονόματα που της έχουν προσδώσει.

Μεγαλόχαρη, Εκατονταπυλιανή, Φανερωμένη, Αρχαγγελιώτισσα, Κοσμοσώτειρα, Βρεφοκρατούσα, Ελεούσα, Θαλασσινή, Μυρτιδιώτισσα, Καλαμού, Γιάτρισσα,  Εικοσιφοίνισσα κ. α.

Πάνω από χίλιες είναι ο προσωνυμίες της Παναγίας.

Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Xριστιανοσύνης.

Η προετοιμασία των πιστών αρχίζει από την 1η Αυγούστου με τη νηστεία που διαρκεί έως το Δεκαπενταύγουστο, αποτελώντας για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς,

το ΄΄ Πάσχα ΄΄ του καλοκαιριού.

Στις 15 Αυγούστου με την ψυχή γεμάτη κατάνυξη και ελπίδα, χιλιάδες πιστών προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα, όπου λιτανεύονται οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας, για να μαρτυρήσουν την πίστη τους στο πρόσωπό της.

Πολύ μεγάλες, μέγιστες, τρισμέγιστες στιγμές της Ιστορίας του Έθνους μας είναι συνυφασμένες με την Πλατυτέρα των Ουρανών.

Στην Τήνο  παράλληλα με τον εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι Έλληνες τιμούν κι αυτούς που χάθηκαν, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν και βούλιαξαν την ΄΄ Έλλη ΄΄ μέσα στο λιμάνι του νησιού, ανήμερα της Παναγιάς το 1940.

Ο δρόμος που οδηγεί από το λιμάνι στο Ναό του Ευαγγελισμού, όπου βρέθηκε η εικόνα, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της άρρηκτης σχέσης του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία.

Αυτό το δρόμο, χιλιάδες πιστοί τον διανύουν γονυπετείς ως τάμα.

Στο Βέρμιο, από το 1951 βρίσκεται η Παναγία της Ποντιακής Πίστης, η Παναγία Σουμελά.

Η πρώτη ονομασία της θαυματουργής εικόνας ήταν Αθηνιώτισσα.

Αγιογραφήθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις, ΄΄ πέταξε ΄΄ στην Ανατολή, στο όρος Μελά όπου κτίστηκε μεγάλος Ναός και Μονή.

Η εικόνα πήρε την ονομασία Σουμελά απ΄ τη φράση ΄΄ στου Μελά ΄΄.

Μοναχοί έθαψαν την εικόνα μαζί με άλλα Ιερά Κειμήλια μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922.

Με την ανταλλαγή παραχωρήθηκαν και το 1931 τα έφερε στην Ελλάδα ο Αμβρόσιος Σουμελιώτης για να βρούνε στέγη μέχρι το 1951 στο Μουσείο, στην Αθήνα.

Για την ιδιαίτερή μας πατρίδα την ΞΑΝΘΗ να πούμε επιγραμματικά πως τα Μοναστήρια της Αρχαγγελιώτισσας, της Καλαμούς, των Ταξιαρχών, του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο - Λάγος σχηματίζουν το Σταυρό που προστατεύει την πόλη της ΞΑΝΘΗΣ.

Κατάνυξη, περισυλλογή, σαγήνη στους Έλληνες απανταχού της Γης και όχι μόνο.

Η Παναγία απηχεί καταφυγή πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων και από άλλα θρησκευτικά δόγματα.

Η κάθε μια από τις υπερχιλιετείς προσωνυμίες της και ένας θρύλος, μία παράδοση, ένα θαύμα.

Εφέτος λόγω συγκυρίας επιπτώσεων της πανδημίας Covid 19 που ταλανίζει τον πλανήτη, τελετουργικά θα αναβληθούν, ήθη και έθιμα γενεών και γενεών θα είναι αναμνήσεις, πειθαναγκασμοί θα πρυτανεύσουν.

Πάραυτα, να μη μας διαφεύγει το νόημα της μεγάλης γιορτής.

Η Παναγία μας δείχνει το δρόμο προς τον Ουρανό, αρκεί να τον διαβούμε με τις αρετές Της, ώστε να γίνουμε άξιοι της αγάπης Της.

Καλή Παναγιά.

* Ειλητάρι μέρους αναφερομένων : ιστοσελίδα in.gr».