Παράλληλο σύμπαν…

Για να προστατεύσει τις πεποιθήσεις του ο άνθρωπος χτίζει ένα τείχος γύρω του και αναγνωρίζει μόνον ό,τι βρίσκεται «εντός των τειχών»…

 

«Απλώς έκλαιγε»… Φωτογραφία ενός γιατρού με στολή προστασίας, μάσκα, προσωπίδα, γυαλιά, γάντια… Έχει αγκαλιά έναν ηλικιωμένο ασθενή. Ένα κυρτωμένο κορμί κι ένα ασπρομάλλικο αραιωμένο κεφάλι χώνεται στην κυριολεξία μέσα στο… ουδέτερο περιβάλλον που δημιουργεί η «χάσματ» στολή -που προστατεύει όποιον τη φορά από τα «επικίνδυνα υλικά». Και κάπως έτσι, το… χάσμα που, απριόρι, δημιουργεί, αυτή η «φορεσιά» -ανάμεσα στον ασφαλή και τον ασθενή- εκμηδενίζεται…

 

Τραβήχτηκε την ημέρα των Ευχαριστιών στις ΗΠΑ και χαρακτηρίστηκε φωτογραφία - σύμβολο, «της απελπισίας των ασθενών με covid 19 και της συμπόνιας του υγειονομικού προσωπικού»…

Ναι, ο ασθενής θα πρέπει να νιώθει βαθιά απελπισία, γιατί δεν μπορεί να φύγει από το νοσοκομείο, γιατί θέλει να γιορτάσει με τη γυναίκα του, γιατί φοβάται…

Και ο γιατρός συμπονετικός, γιατί προσπαθεί να ηρεμήσει έναν άνθρωπο, που μπορεί να μοιάζει ήδη με στοιχείο… στατιστικής, όμως η επιθυμία, ο φόβος, η ελπίδα, η αγάπη, η συνήθεια δεν τον έχει κάνει ακόμα…

Αφήνει απαλά τα χέρια στην πλάτη του ασθενή, που δε νοιάζεται για την.. λάτεξ θαλπωρή τους, παρά μόνον γι’ αυτήν που ήξερε, που βίωνε, που νιώθει πως χάνεται -πως δε θα την αισθανθεί ποτέ ξανά…

Κι ούτε βλέπει τα μάτια του γιατρού –πώς θα μπορούσε άλλωστε, έτσι κουλουριασμένος που είναι…

 

Πίσω από τα γυαλιά και την προσωπίδα. Σταθερά καρφωμένα σε ένα αόρατο σημείο, ίσως κάπως αμήχανα, ίσως κι απορημένα που μοιράζονται μια στιγμή που δεν έχει χώρο στο περιβάλλον της νοσηλείας -μια παράταιρη εικόνα, στην κλινική καθαριότητα και αντίληψη…

Μάτια που μπορεί να «κοιτούν» άλλους ασθενείς, έναν θάνατο, τον καφέ που δεν πρόλαβε ούτε και να δοκιμάσει, το σπίτι που τον περιμένει, ένα φιλί…

Μάτια, ταυτισμένα με το δράμα που αγκαλιάζει…

Μάτια απελπισμένα.

 

Κάπως έτσι τα «σύμπαντα» συναντιούνται… Γίνονται, ένα…

 

Ο Άνθρωπος λένε «συναντιέται» με τον Άνθρωπο στη μεγάλη χαρά και στον μεγάλο πόνο… Εκεί αναμετράται η πληρότητα με την αλήθεια και ο φόβος με τον «ίσκιο»…

Δεν είναι σίγουρο ότι οι συγκεκριμένες συναισθηματικές καταστάσεις οδηγούν σε «καθαρόαιμα» αντίβαρα. Ότι, η λύπη για τον συνάνθρωπο δεν αποτελεί και συγκρίσιμο δείγμα της δικής μας κατάστασης ή ότι η χαρά δεν αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για απολογισμό της προσωπικής μας τοποθέτησης στον χώρο και τον χρόνο. Πάντα, σε σχέση με τον άλλον. Πάντα, σε σχέση με τα «τείχη μας»…

 

Κι ύστερα, είναι και το «χύμα» της καθημερινότητάς μας, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για υπέρβαση, ταύτιση ή ακόμα και προσαρμογή… Μόνο, σχεδιασμούς επί χάρτου και κάποιες «επιτυχημένες εκβάσεις τους», σε θεωρητικό επίπεδο, σε αυτό δηλαδή που επιβάλει το θυμικό…

Γι’ αυτό καμία εντύπωση δεν πρέπει να προκαλεί το γεγονός ότι οι βουλευτές-γιατροί δεν έχουν πιάσει ακόμα δουλειά στα νοσοκομεία που με συγκινητική, είν’ αλήθεια, διάθεση αποφάσισαν να «στηρίξουν»…

Οι διοικήσεις δεν τους δέχτηκαν, καθώς, όπως τους ενημέρωσαν «έπρεπε να ρυθμιστεί πρώτα το θέμα της αστικής ευθύνης και του εθελοντισμού»…

 

Ακατανόητα πράγματα, για κάποιους που βγήκαν απ’ τα… «τείχη» -αν και πήραν και μια… φωτογραφία τους μαζί…

 

Γιατί, όπως ενημερώθηκαν τελικά οι 17 στο σύνολο βουλευτές-γιατροί από το υπουργείο Υγείας, ο εθελοντής γιατρός -ανεξαρτήτως εάν είναι βουλευτής- θα πρέπει να ενσωματωθεί πλήρως στο ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου που.. επέλεξε να υπηρετήσει.

Αυτό σημαίνει πως υποχρεούται σε… πλήρη απασχόληση, όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους νοσοκομειακούς γιατρούς. Α, θα πρέπει να κάνει και εφημερίες…

Ο «νέος ρόλος» απαιτεί μάλλον σκληρή δουλειά, αφού για ένα διάστημα -που δε θα είναι λιγότερο από δύο μήνες- οι εθελοντές της βουλής θα πρέπει να απασχολούνται… πλήρως στα νοσοκομεία.

Ειρήσθω εν παρόδω, το… συμμάζεμα περί εθελοντισμού έγινε από την κυβέρνηση από την πρώτη, κιόλας, καραντίνα.

Κι έτσι, ο εθελοντής (αν θέλει να είναι εθελοντής) καλείται να δουλεύει, βάσει των κανόνων και του προγραμματισμού που ο εργασιακός χώρος που επέλεξε, ακολουθεί…

 

Το συμπέρασμα, πάντως που εξάγεται είναι ότι οι βουλευτές δεν έχουν ιδέα τι γίνεται μέσα στη Βουλή, αφού κανείς δεν αντιλήφθηκε τη… ρύθμιση. Γιατί, εάν «αντιλαμβανόταν» κάπως διαφοροποιημένη θα ήταν αυτή η… «συγκινητικά αθρόα συμμετοχή» των εθνοπατέρων…

 

Στον… αντίποδα, ο βουλευτής του ΚΚΕ και αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Λαμπρούλης που «έδωσε» πρώτος τον τόνο στην εθελοντική συμμετοχή στα νοσοκομεία, όπως μπορεί να θυμηθεί κανείς…

Κι αυτός, βεβαίως, επέστρεψε «άπραγος»… αλλά όχι και τόσο…

Γιατί, την ημέρα που πήγε να παρουσιαστεί… συμμετείχε και σε στάση εργασίας, αλλά και σε… παρέμβαση που πραγματοποιήθηκε από στελέχη του Εργατικού Κέντρου Λάρισας στην πύλη του νοσοκομείου…

 

Είναι που τα παράλληλα σύμπαντα στην καθημερινότητά μας… «τέμνονται» προκαλώντας, μοιραία, το χάος…

 

Και καθώς η πανδημία κρατά, θεωρητικά τουλάχιστον, τα… κεφάλια μέσα, ο κ. Σκυλακάκης… σπρώχνει λίγο πιο μέσα. Και μάλλον θεωρεί πως επιτελεί και.. «θεάρεστον έργον», από αυτά που όλοι θα πρέπει να θαυμάζουμε και να είμαστε ευγνώμονες, επειδή… το οξυγόνο λιγοστεύει και πιθανότατα οι ανάσες μας, θα συνεχίσουν, για πολύ καιρό να μην παίρνονται ολόκληρες –κι ας μην είμαστε διασωληνώμενοι…

«Κάθε ευρώ που σήμερα δαπανούμε είναι μελλοντικοί φόροι. Δεν υπάρχει κανένας καλός πατερούλης που δίνει σήμερα δωρεάν», είπε από το βήμα της βουλής κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του… ηρωικού ’21 -για τις επόμενες γενιές…

Γιατί, αν δεν είναι.. πραγματιστής, τότε, βάσει της φιλοσοφίας Λαμπρούλη, θα πρέπει να είναι… ονειροπόλος.

Και απλώς, ονειρεύεται… φόρους.

Γιατί, μέχρι εκεί φτάνει να ονειρευθεί… Ίσως και να σκεφθεί…

 

Ίσως, πάλι να του λείπουν και οι λέξεις, που ως γνωστόν είναι σκέψεις και άρα… μια καλή μαγιά για πράξεις… Πράξεις που, όμως, δεν σπρώχνουν κι άλλο προς τα μέσα… Που «ξανοίγουν», κάπως το μέλλον…

 

Ούτως ή άλλως, σε μια «πολεμική κατάσταση», όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, δε χρειάζονται τέτοιες «φιλοσοφίες»… Όχι, για να μην… ταράξεις (περαιτέρω) τον λαό, αλλά γιατί αυτές μπορεί και να μην ισχύουν, όσο πραγματικές και ρεαλιστικές κι αν δείχνουν (εκ πρώτης…)

Καθώς η.. αναστροφή, είναι συνήθως παράνομη, είναι που, μερικές φορές αποδεικνύεται σωτήρια… Γι’ αυτό, ας αντιστρέψουμε το επιχείρημα του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών…

«Όσα περισσότερα ευρώ δίνονται σήμερα, τόσο περισσότερες… διασώσεις μπορούν να επιτευχθούν αύριο»…

Και δεν είναι μόνο θέμα… οπτικής.

 

Το σίγουρο όμως είναι πως αν κοιτάξεις καλά, μπορεί να δεις και… την Ευρυνόμη να ξεπηδάει από το Χάος…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά