Τι οδηγεί έναν νέο άνθρωπο, Πολυτεχνίτη… Ηλεκτρολόγο Μηχανικό του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης …. και ραδιοφωνικό παραγωγό στο φοιτητικό διαδικτυακό ραδιόφωνο “under ground” και τον τελευταίο χρόνο, σε πολυσήμαντους ρόλους, στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης ,  «Όμορφη πόλη 89 κι 9»,  να θελήσει να φτιάξει ένα αφιέρωμα για τον «ποιητή που υποδύεται τον στιχουργό», Άλκη Αλκαίο;

 Να επικοινωνήσει με τους «ανθρώπους του», να τους πείσει να μιλήσουν για κείνον, να «μοντάρει» τα κείμενα, να ανθολογήσει στίχους και θύμησες, αλλά να βρει και τον δρόμο, ώστε όλη αυτή η προσπάθεια να δει το φως, μέσα από το Αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίου, υπό τον τίτλο «Άσε άλυτο τον γρίφο», που κυκλοφόρησε η σαββατιάτικη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών, στις 20 Φεβρουαρίου του 21;

Την απάντηση, την δίνει ο ίδιος ο κ. Χαραλαμπάκης, αρκεί να φτάσει κανείς, διαβάζοντας, στην τελευταία σελίδα του αφιερώματος…

Σ’ ένα ιδιαίτερο έντυπο, γεμάτο από τις λιγοστές φωτογραφίες του, με τα «στιχάκια του» πρωτότυπα, φτιαγμένα με τον «καθαρό» όσο και γεωμετρικό γραφικό του χαρακτήρα και με λόγια πολλά και λίγα, από ανθρώπους που ζουν την απουσία του και άλλους που ήδη τον συνάντησαν στην «Άλλη Όχθη», φίλοι και συνεργάτες του μεγάλου Έλληνα ποιητή, μιλούν υπενθυμίζοντας στους παλιούς και συστήνοντας στους νεότερους, έναν άλλο τρόπο έκφρασης, δημιουργίας, τοποθέτησης «στα πράγματα»…

Από τις σελίδες του, περνά ένα ισχυρό πεδίο της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας, που επιχειρεί την «σκιαγράφηση» του ποιητή, με την υπόμνηση ότι εκείνος δε μίλησε ποτέ… μόνον μέσα από τους στίχους. Αλλά και σκέψεις και λόγια -σε χρόνο ανύποπτο- δημιουργών που σφράγισαν την κοινή πορεία τους μαζί του και άρα, είχαν πολλά να πουν, που όμως σήμερα δεν είναι πια εδώ, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, αλλά και ο Μάριος Τόκας.

Κι ύστερα ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Χάρης Κατσιμίχας, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Νότης Μαυρουδής, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου κι ο Παντελής Θαλασσινός, ο Χρήστος Θηβαίος και ο Κώστας Θωμαΐδης, η Μαρία Θωίδου, η Μελίνα Κανά και η Λιζέτα Καλημέρη, ο Βαγγέλης Βελώνιας, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Δημήτρης Λέντζος, ο Δημήτρης Ψαρράς, η Φωτεινή Λαμπρίδη, αλλά και η «παρέμβαση» της Μαρίας Γεωργιάδου, ο Σωκράτης Μάλαμας και ο γιός του Πέτρος, η Μάρω Δούκα, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Δημήτρης Κανέλλος, ο Μανώλης Μητσιάς κι ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μπάμπης Στόκας, ο Απόστολος Μπουλασίκης, ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης, και ο Θύμιος Παπαδόπουλος, ο Κώστας, ο Άγγελος και η Χαρά Τόκα, ο παραγωγός Μίλτος Καρατζάς, τα μέλη των συγκροτημάτων Social West και «Αρμός».

Αλλά και οι -επί 40 χρόνια- φίλοι του, Ηλίας Γεράκης και Σταύρος Δούμας.

Και ποιος δεν έχει «γευτεί»… κάτι από Ερωτικό (με μια πιρόγα), αλλά και Ρόζα, Πρωινό τσιγάρο, Πάντα γελαστοί, Πατησίων και Παραμυθίας γωνία (ήδη… πολύς Μητροπάνος…) και Χρόνια πολλά και Πόρτο Ρίκο και Βικτώρια από τον Βασίλη…

Ωστόσο, ανάμεσα στις σκέψεις και τα λόγια των φίλων του, ο Παναγιώτης Χαραλαμπάκης, «διαλέγει» στίχους, χωρίζοντας τις περιόδους δημιουργίας, μέσα στη δισκογραφία.

Στην περίοδο 1978-1989, μεταξύ πολλών υπέροχων: Η μπαλάντα ενός φιλήσυχου, Ταπεινό ρέκβιεμ για το μέλλον, Γαμμαμογραφία, Πρωινή ή βραδινή σερενάτα, Είπαμε να μη χαθούμε, Φεύγω μη με περιμένεις, Χίμαιρα…,

Στην περίοδο 1990-1999: Στο γήπεδο αυτό, Λούνα πάρκ, Ατάκες, Σα να μη σ’ έχασα ποτέ, Για μια Ντολόρες, Έντελβάις, Κιφ…

Στην περίοδο 2000-2009: Φύλλα αλκαλικά, Όλα ζουν αν τα θυμάσαι, Αγύριστο κεφάλι, Το καθρεφτάκι, Πυραμίδες, Κούκος μονός σ’ ένα ταμπλό, Στης γοργόνας το φτερό, Blues on the road, Υπνοβάτης, Πιο πέρα από τα μάτια, Παγίδα, Κάτι περιμένω, Πλατεία Ασωμάτων, Ντόμινο, Εναέρια τρένα, Τυφλόμυγα…

Στην περίοδο 2010-2020 -«έφυγε» τον Δεκέμβρη του 12, αλλά, από το 14, καθώς πέρασε το πρώτο «ξάφνιασμα», τα ποιήματά του, συνεχίζουν να «βρίσκουν τον δρόμο: Ρωξάνη, Βραδινές περιπολίες, Καράβι στον τοίχο, Το ποτάμι, Κόλλα λευκή, Ίλιγγος, Υπνόσακος, Η αυλή των τρελών, Δρόμοι της πέστροφας, Καλοκαίρι στην Αμοργό, Σταυρόλεξο, ο Έρωτας σκοτώνει και του πάει, Κι εσύ αγάπη, Η νύχτα στο παράθυρο, Ονειρευτές κι ονειρεμένοι, Σουίτα για τη Μαρία…

Μια πολύ ενδιαφέρουσα και «καθαρογραμμένη» δουλειά, από έναν νέο άνθρωπο, φίλο και αγαπητό, μέσα από την συχνότητα του Δημοτικού Ραδιοφώνου, που «απαντά» στο ερώτημα «Γιατί τον Άλκη;»…

…«Ο λόγος για τον οποίο αγαπώ το έργο του Αλκαίου και εμβαθύνω σε αυτό, είναι διττός. Ανήκω σε μια γενιά που διαβάζει λιγότερα βιβλία από τις προηγούμενες. Προσωπικά, δεν αισθάνομαι πως έχω την υπομονή να σταθώ απέναντι σ’ ένα βιβλίο και να του δοθώ. Αισθάνομαι ότι υπάρχει, μονίμως, μια σκιερή πλευρά στο δωμάτιο, μέσα μου. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρώ πολυτέλεια να έχουμε ανθρώπους σαν τον Αλκαίο στη μαζικότερη των τεχνών, το τραγούδι. Κάθε τραγούδι του ανοίγει δρόμους. Μας στέλνει πίσω στα βιβλία…».

«Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την πρόθεση. Ο ίδιος ο Αλκαίος λέει: “Άσε άλυτο τον γρίφο”. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι από αυτούς που δεν έχουν να φοβηθούν καμία απομυθοποίηση. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να καταρρέουν μύθοι. Καλλιτέχνες που το έργο τους τούς προσπέρασε.

Και κάπου εκεί κάναμε την εξής σύμβαση: άλλο ο καλλιτέχνης και άλλο το έργο. Έτσι συνεχίσαμε τις ζωές μας. Κάπου εκεί, εγώ διαφωνώ. Ναι μεν η τέχνη είναι η καλύτερη εκδοχή μας, αλλά (πρέπει να) εμπεριέχει, ανά πάσα στιγμή, την αλήθεια μας.

Σκαλίζω, λοιπόν, το έργο του Αλκαίου γιατί νιώθω σιγουριά. Διότι δε χρειάζεται να απομονώσω το έργο του από τη στάση ζωής του. Διότι δε φοβάμαι, ότι θα βρω τίποτα ψεύτικο»…