Οι λοιμωξιολόγοι λένε «μέσα», οι σεισμολόγοι λένε «έξω» κι εμείς σα… «Μανώλης στο σκαμνί» θαμάζουμε πώς να συνταιριάξουμε χέρια και πόδια στην… αυλή των χρωμάτων.

Που είναι το εξής ένα, αλλά σε διαβάθμιση. Δηλαδή, δε χρειάζεται να έχεις τον… οίστρο της κυρίας Μοιραράκη για να καταλάβεις ότι άλλο το κόκκινο της Ξάνθης κι άλλο της Μαλεσίνας. Αλλά, τέλος πάντων, η διαβάθμιση έχει την τάση να μπερδεύεται με την ουσία -αν κι αυτήν προσπαθεί, εξαρχής να αναδείξει…

Πάντως, οι κωδικοί  έπρεπε να αναθεωρηθούν και όχι να επεξηγηθούν, καθώς έτσι όπως το πάνε οι ειδικοί και λοιμωξιολόγοι δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να βγάλουμε συνεννόηση. Δηλαδή, άμα ταρακουνάει ο εγκέλαδος εγώ τι να πατήσω (εκτός από φωνή, αν και δεν είναι η ιδανικότερη επιλογή…).

«Φτου και βγαίνω»… ναι, φυσικά και κάπως έτσι το αντιμετώπισαν οι στοχευμένοι από το ρήγμα του Τυρνάβου, που κανονικά, τώρα θα είχαν ολοκληρώσει τις ετοιμασίες για το Μπουρανί και θα περίμεναν την έναρξη της διονυσιακής τους γιορτής. Που αν με ρωτάτε -κι όχι γιατί με έχει φάει η εντοπιότητα (έστω, στη διευρυμένη, για κάποιους, μορφή της)- «σαν το καρναβάλι της Ξάνθης, δεν έχει»… αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα (και δυστυχώς)…

Το θέμα μας είναι ότι η Ελασσόνα δε δέχτηκε έναν αλλά ένα δίδυμο σεισμών. Όχι, εντάξει, φτάνει… Όποιος μας κάνει πλάκα ας τη σταματήσει. Δε μας άρεσε… Γιατί η γη συνεχίζει να σείεται σε ολόκληρη τη Θεσσαλία -κυριολεκτικώς και όχι από τη σάμπα, μέρες που ’ναι. Και οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στις πλατείες και τους δρόμους και συνωστίστηκαν, μοιραίως…

Κι αν το παρατηρήσαμε, ξαφνικά, ο κορωναϊός για τους Θεσσαλούς… έπαψε να υπάρχει όλες αυτές τις μέρες που ταρακουνιούνται και που χάνει ο κύριος… τον μετασεισμό του. Αλλά, δεν είναι λογικό;

Τελικά, αυτή η ελληνική πραγματικότητα ακολουθεί το ίδιο μοτίβο, σε παραλλαγές κι αυτό, μπορεί να προσδίδει μια.. αρμονία, αλλά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει πάντα, μόνο σε επίπεδο… τραγικότητας…

Γιατί, για να σκεφτούμε: Η κυβέρνηση έκανε ολικό λοκντάουν, εν μέσω γενικού λοκντάουν, η Θεσσαλία καλείται να αντιμετωπίσει μια έκτακτη ανάγκη εντός μιας γενικότερης, νωρίτερα, η «Μήδεια» κυριολεκτικά, καθήλωσε την Αττική, αλλά και η Θράκη παραδόθηκε στα ορμητικά νερά και τις χιονοκαταιγίδες και όλος ο Φεβρουάριος ήταν μες την αφρικανική σκόνη. Για να μη μιλήσουμε για τη νέα ενεργοποίηση της Αίτνας στη Σικελία, μπορεί όχι απόλυτα εγχώριου ενδιαφέροντος, αλλά «μια γειτονιά είμαστε»… κυρίως με την Σικελία…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ήρθε η ώρα ώστε η εφηβική ατάκα (που όμως την θυμήθηκε και τη σχολίασε φίλος στο φουμπου) να δικαιωθεί: δε φτάνει που σκουντάς, σπρώχνεις κιόλας..

Κι αν ενός κακού μύρια έπονται, παρακαλώ, ας σταματήσει η επιβεβαίωση της ρήσης, την έχουμε εμπεδώσει. Τελευταία, οι Θεσσαλοί, που η σκέψη όλων μας θα πρέπει να είναι μαζί τους, αλλά και η Πολιτεία και όχι μόνον με τη σκέψη της.

Άντε παιδιά, γιατί και κρύο κάνει ακόμα και οι διακοπές ρεύματος δυσχεραίνουν την κατάσταση και πολλές κατοικίες και κτίρια «λαβώθηκαν» επιτείνοντας την βαριά ατμόσφαιρα και το επιδημιολογικό φορτίο κινδυνεύει να επιβαρυνθεί, αλλά και το ρήγμα δε φαίνεται να έχει ακόμη διάθεση… να «κάτσει καλά» (που είχε προστάξει κι ένας θεατράνθρωπος τους… ομιλούντες ηθοποιούς)…

Αυτή λοιπόν είναι μια… «εξίσωση», δευτέρου βαθμού, αλλά με άγνωστους Χ… που περισσεύουν. Αλλά, το κυριότερο είναι το Χ που ετοιμάζεται να βάλει σύμπασα η ελληνική κοινωνία, που έχει δει ότι το «έργο» στην εξέλιξή του, δεν έχει αισιόδοξες σκηνές -και πολύ ανησυχεί.

Γιατί μπορεί να σχεδιάζεται ήδη η επιχείρηση «Χωρίς κόβιντ μέχρι το Πάσχα για τα νησιά», καθώς η έναρξη του τουρισμού φαντάζει στην κυβέρνηση, ό,τι για ένα παιδί, το βάζο με το γλυκό στο πάνω-πάνω ράφι, όμως οι μεταλλάξεις ακολουθούν την τακτική… του ρήγματος: δεν κάθονται καλά.

Κι ενώ στην αρχή είχαμε πολλές και σε ανταγωνισμό, τώρα η βρετανική φαίνεται ότι επικρατεί και πετάει από το κάδρο, τον άλλον, τον γνωστό, που όλοι, πλέον, συμφωνούμε πως αν και (μέχρι πρότινος) θεωρούνταν… εξολοθρευτής, είναι «γατάκι» μπροστά στο βρετανικό θηρίο.. Ποιος θα μας το έλεγε ότι «ιό θα λέμε και θα κλαίμε», δηλαδή…

Η βρετανική μετάλλαξη είναι πολύ πιο ανθεκτική και υπερμεταδοτική, οπότε, καλό θα ήταν, σε πρώτη φάση να κάνουμε.. μια ψυχραιμία και να σταματήσουμε τις πολλές μετακινήσεις, αλλά αν δεν μπορούμε, τουλάχιστον να φοράμε διπλή μάσκα. Σωστά και τις σωστές -ξέρουμε τώρα…

Αλλά είναι και οι άλλες μάσκες, αυτές που πέφτουν ύστερα από το σκάσιμο της υπόθεσης Λιγνάδη, που πολλά «σοκαριστικά» βγαίνουν στη δημοσιότητα  όπως τα χαρακτηρίζουν, όμως, αυτοί… που τα ήξεραν ήδη. Και οι «ουρές» νέων υποθέσεων παρόμοιες ή απλώς «άλλης ποιότητας» που όμως, αφορούν στο θέατρο, συνεχίζουν να «απλώνονται» στην ελληνική κοινωνία, που ζει τη δική της δραματική στροφή, αλλά σε ρεπερτόριο που δεν έχει διδαχθεί αρκούντως…

Κι ύστερα, είναι και όλοι εκείνοι που ανακαλούν στη μνήμη τους τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες και βγαίνουν στα ΜΜΕ να τις διηγηθούν. Σεβαστή η ανάγκη, που προφανώς μεγεθύνεται και από την συνθήκη εγκλεισμού που βιώνουμε, όμως η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια τεράστια ομαδική συνεδρία, αλλά χωρίς ψυχοθεραπευτή…

Κι έτσι όπως πάμε δίχως άλλο, η μπάλα έχει χαθεί ή έχει αφεθεί κρυμμένη, πίσω από την κερκίδα…

Γιατί από τη στιγμή που οι έννοιες και οι ιδέες έχουν σμπαραλιαστεί, άμα πας να τις… συναρμολογήσεις, ταυτοχρόνως, μοιραία μπερδεύεις τα κομμάτια. Είναι σίγουρο ότι η κ. Κούρτοβικ το εννοεί όταν λέει ότι προσβάλλεται ο πελάτης της άμα οι συγγενείς των θυμάτων του τον λένε «δολοφόνο», αλλά δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να τον αποκαλούν… «περίπτερο». Εκτός κι αν συμφωνήσουμε σε έναν νέο κώδικα (δε χρειάζεται να είναι γλώσσα, εδώ που τα λέμε), για να μην κακοκαρδίζονται οι άνθρωποι.

Αλλά, με όλο τον σεβασμό, επειδή ο «Λουκάς» πιστεύει ότι είναι ένας ίσως και δύο, από τους βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας δε σημαίνει ότι δεν «αγγίζεται», κιόλας. Εδώ οι Έλληνες έχουμε ξεσκίσει ό,τι θεσμό βρούμε μπροστά μας στον κύριο «αιτούντα μεταγωγής στον Κορυδαλλό», θα κολλούσαμε.

Και δε θα σχολιάσω που ένας καταδικασμένος για ειδεχθή… «πυροτεχνήματα» (πώς να το πω) θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να διαλέγει σε ποιο σωφρονιστικό ίδρυμα θα… καταλύσει. Είπαμε, η δημοκρατία εξελίσσεται –αρκεί βεβαίως να ωριμάσει… πριν σαπίσει...

Αυτό βεβαίως, εκτός που είναι δουλειά των πολιτών, κυρίως είναι των θεσμικών. Δεν μπορεί, δηλαδή, επειδή μυρίζομαι πολιτικό όφελος να τρέχω να… συμπαραταχθώ… και τι με νοιάζει αν βαθαίνω το διχασμό και τη νοσηρότητα. Και δε μιλάω για τον κ. Δρίτσα που ο άνθρωπος στην τελική μπερδεύτηκε και είπε αυτό που σκεφτόταν… και πίστευε. Αλλά η πόλωση, η οξύτητα, ο μηδενισμός είναι παιχνίδια επικίνδυνα κι όσοι παίζουν με αυτά ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αποκαλυφθούν.

Γιατί, ακόμα οι Έλληνες, αντιλαμβανόμαστε ότι όταν έχεις φτάσει στο σημείο να φτύνεις τάφους, τότε, ήδη είσαι… μέσα σ’ αυτούς.

Τελικά, ίσως αυτή η ομαδική συνεδρία να μην είναι και τόσο κακή ιδέα…