Βγήκα για τα «τρέχοντα»… τρέχοντας. Στην επιστροφή, λίγα δηλαδή μέτρα πριν φτάσω στο σπίτι, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω στείλει μήνυμα στον 13033 και δεν έχω μαζί μου ταυτότητα -ό,τι δηλαδή επιτάσσει η εποχή της πανδημίας (όχι, μάσκα φόρεσα)…

Βρε τι σαΐνια είναι αυτά. Πώς μπαίνουν στην ψυχολογία του πολίτη! Βρε, αυτοί καταλαβαίνουν πριν από μας, για μας….

Και κοίτα τώρα… Ήμασταν έτοιμοι από καιρό και το πιο πιθανό να μην το είχαμε καταλάβει…

Αλλά ο κύριος Τσίπρας επιμένει ότι πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Ότι η οριστική χαλάρωση αποτελεί ένα μάλλον οξύμωρο σχήμα στην παρούσα φάση. Και επιμένει ότι η εξέλιξη είναι ακατανόητη για τον πολίτη. Εμ δεν είναι, θα πείτε. Με 4.500 κρούσματα, 70 νεκρούς και έστω κι έναν να ψάχνει για κρεβάτι στη ΜΕΘ, το να ανοίγουν οι δραστηριότητες είναι λίγο δύσκολο να το κατανοήσει κανείς. Κυρίως, όταν θυμάται ότι «κλείσαμε» με τα μισά κρούσματα, με 30 νεκρούς, σε ημερήσια βάση και 200 διασωληνωμένους…

Αλλά τότε δεν είχαμε και εμβόλια (έστω ό,τι έχουμε, τέλος πάντων) και δεν ξέραμε πού θα κάτσει η αναθεματισμένη η μπίλια. Όχι ότι τώρα ξέρουμε. Απλώς, είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε κάποια δεδομένα...

Κι ύστερα, είναι και η άνοιξη που αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά να έρθει. Ένας προάγγελος του καλοκαιριού, που αποτελεί ακόμα για τους Έλληνες κάτι σαν… εγγυήτρια δύναμη.

Άλλωστε, είναι και το άλλο. Έχουμε εξασκηθεί στα ακατανόητα… Ήδη, από τα μνημόνια.

Ξεχνιέται, που ξυπνήσαμε μια μέρα και ήμαστε ο μεγαλύτερης κλέφτης, τεμπέλης, ωχαδελφιστής ευρωπαίος πολίτης, όπως καθημερινά μας σκιαγραφούσε η Μπίλντ κι άλλες εγκυρότερες και μη, εφημερίδες. Ή μήπως ξεχάσαμε τα πυρά εκ των έσω, που «έστρωσαν» την κατάσταση. Τον ΓΑΠ με φόντο το βαρκάκι από το Καστελόριζο -κόβιντ φρί, πλέον- να μας λέει ότι χάσαμε την αξιοπιστία μας και την εθνική μας κυριαρχία, τον Πάγκαλο, ότι «μαζί τα φάγαμε» κι ύστερα όλη την κουστωδία να υπερθεματίζει στον ίδιο τόνο -σε κάθε τόνο;

Μήπως ξεχάσαμε ότι μας πάσαραν την τρόικα μετά του ΔΝΤ, ως τον καλό μας άγγελο και οδηγό; Ότι μπορεί να αποψιλώνεται η τσέπη, να χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας να αυτοκτονούν χιλιάδες συμπολίτες μας να λιποθυμούν παιδιά, ανάμεσα στα σχολικά διαλείμματα -με την ξεδιάντροπη, όμως, επισήμανση πως όλα αυτά γίνονται για καλό. Σαν ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε για να γίνουμε καλοί άνθρωποι, δηλαδή, καλύτεροι ευρωπαίοι πολίτες, νοικουραίοι σαν αυτούς και όχι παρτάκηδες και ξεφτίλες;

Ή μήπως ξεχάσαμε ότι ετοιμαστήκαμε να βαρέσουμε τον ζουρνά, για να χορέψει η κυρά Μέρκελ, αλλά τελικά μείναμε με τον σωλήνα στο στόμα και η κυρία στα γνωστά καθημερινά της. Που είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε τη γεωγραφική και ιστορική μας υπέρβαση και τελικά μάθαμε να ζούμε με τα 60άρια, σε καθημερινή βάση -αν υπήρχαν κι αυτά- ανακαλύπτοντας μια νέα… καθημερινή διαδρομή και… προοπτική.

Για να μην πούμε και για το δημοψήφισμα που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, αποδεικνύοντας πως η κάλπη και γκαστρωμένη ήταν και σε κατάσταση… ντελίριο.

Πολλά ακατανόητα.

Αλλά, εμείς όλα τα «φορέσαμε», όλα τα φέραμε στα μέτρα μας. Και δεν είπαμε και τίποτα.

Κι είναι γνωστό, πως η σιωπή δε σημαίνει πάντα αποδοχή ή συναίνεση. Και στην περίπτωσή μας, τείνω να πιστέψω πως συνέβη το ίδιο. Ούτε αποδεχτήκαμε ούτε συμφωνήσαμε. Απλώς, παρατηρούσαμε το γεγονός, με την αναγκαία έκπληξη, βεβαίως, που προκαλείται πάντα, όταν οι έννοιες χάνουν τη γνωστική τους σημασία και οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν ταμπλό δίχως προειδοποίηση.

Και συνεχίσαμε να παρατηρούμε, καθώς ψηφίζαμε διαφορετικά, αλλάζαμε κυβέρνηση, παίρναμε τη ζωή από μια «αρχή» που ούτε ζητήσαμε ούτε σκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε.

Περιμένοντας για άλλα ακατανόητα που πιθανόν να μας περιμένουν στις γωνίες. Έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε ή απλώς να τ’ αφήσουμε να... κάνουν παιχνίδι.

Με κόβιντ ή χωρίς το ίδιο μοτίβο ακολουθούμε: Οι εποχές μπορεί να μην αλλάζουν, αλλά όχι και οι κατευθύνσεις. Αλλάζουν, μαζί με τις προτεραιότητες. Και η μόνη υποχρέωση είναι η προσαρμογή. Αυτή που εγγυάται τη συνέχεια, σου λένε και κάτι θα ξέρουν -δεν μπορεί…

Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τίποτα απ’ όσα γίνονται δεν είναι ακατανόητα. Διαφορετικά, γιατί όλοι καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους γίνονται.

Γιατί, εν καιρώ πανδημίας δεν είναι μόνο τα υγειονομικά δεδομένα που προσδιορίζουν την κατάσταση. Άλλο, που μέχρι τώρα έσερναν τον χορό κι είχαν τον πρώτο λόγο...

Όμως από την αρχή, θα έπρεπε να «μην είναι μόνον αυτά»  -κι ας ακούγεται και φαίνεται ακατανόητο.

Διότι, τι νόημα έχουν τα μέτρα όταν δεν εφαρμόζονται. Αν βγαίνουμε χωρίς την ειδική άδεια και το αναγνωριστικό μας δελτίο. Αν συνωστιζόμαστε σε πάρκα και πλατείες, όπως φαίνεται ότι γίνεται στην βαθιά κόκκινη Αττική και δε φοράμε μάσκα.

Αν βαρεθήκαμε να τους παρατηρούμε να «στρώνουν» και να «ξεστρώνουν» την καθημερινότητά μας, με χρεωμένο σε μας, το επιχείρημα ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, ταλαιπωρούνται στις ΜΕΘ ή βασανίζονται έξω από αυτές. Την ίδια ώρα που, υποτίθεται ότι εμείς κάνουμε την προσπάθειά μας με στόχο το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα…

Να ’μαστε, λοιπόν. Έτοιμοι να κάνουμε το φωτεινό μας διάλειμμα. Ένα πείραμα. Τώρα, που ανοίγει ο καιρός και τα σώματα ξεσηκώνονται από την κυτταρική τους μνήμη.

Να πάρουμε τη ζωή από κει που την αφήσαμε να ξαποσταίνει -κι ας μη το ήθελε. Και ίσως, ήδη, αποφασισμένοι να την ξαναφήσουμε πάλι…

Και το έχουμε προαναγγείλει, εδώ και καιρό. Απλώς, αφήσαμε στους άλλους την… ικανοποίηση της ανακοίνωσης.

Έχοντας επίγνωση πως αυτό θα μπορούσαμε να το έχουμε κάνει οποιαδήποτε στιγμή. Όσο ανεύθυνο κι αν φαίνεται. Όσο ακατανόητο ή ψέμα δείχνει να είναι…