Να τηλεσυναντηθούμε, βρε παιδί μου να τα τηλεπούμε… Όταν θα φτάσουμε να τηλετρώμε κιόλας, τότε θα υπάρχει πρόβλημα… Δηλαδή αυτή είναι μια υποκειμενική σκέψη, αλλά μπορεί, πολύ εύκολα να εξελιχθεί σε μια αντικειμενική πραγματικότητα… Τι λέτε;

Πάντως, έτσι, όπως το πάμε, σε λίγο θα… τηλεκάνουμε τα πάντα και γι’ αυτό άρχισε να τρίβει τα χέρια του ο τομέας του real estate, γιατί το σπίτι θα γίνει… «σπιτάκι μου» και δε θα μας χωράει. Αφού όλα θα τα κάνουμε από κει… Και άρα, η (τεχνητή) ανάγκη θα μας βάλει σε σκέψεις, περί μεγαλύτερων χώρων, ίσως, ευάερων κι ευήλιων και άλλων συναφών… Γιατί, δεν μπορείς εκεί που δουλεύεις να τρως να σκέφτεσαι να… χαζεύεις και να μαλώνεις με τον γιόκα που δε θέλει να διαβάσει μαθηματικά… Θα χρειαστεί ένα γραφείο, ένας προσωπικός και ταυτόχρονα, επαγγελματικός χώρος. Που να έχει και πόρτα, με κλειδαριά και κλειδί… Όχι να τα λέμε κι αυτά, γιατί, αν είναι προσβάσιμος σε όλους, τότε, ποιος ο λόγος να μπούμε σε τόση φασαρία;…

Και θεωρείται σχεδόν βέβαιο, πως άμα βγούμε απ’ αυτήν την… τρύπα, τότε μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων θα στραφεί σε στεγαστικά δάνεια. Και, ήδη, λένε, οι ιθύνοντες, τα ακίνητα άρχισαν να παίρνουν την ανηφόρα. Για να είναι έτοιμα, προφανώς.

Ναι, έχουμε να ζήσουμε πολλά παράδοξα, μόλις πάρουμε το δρόμο για την έξοδο της υγειονομικής κρίσης, αυτό είναι αλήθεια. Στην προκειμένη, από τη μία θα… κλείνουν σπίτια, ελέω πτωχευτικού κώδικα κι από την άλλη, θα ανοίγουν νέα, έτοιμα να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της τηλεργασίας, της τηλεκπαίδευσης, της τηλεσύσκεψης… του τηλεσαββάτου…

Αλλά, προς το παρόν, εμείς μετράμε ένα και δύο και τρία κύματα, αλλά όχι της Μοσχολιού (δηλαδή, και του Μούτση και του Λογοθέτη), αλλά, αυτά της πανδημίας, που σημειωτέον, το τελευταίο πολύ ζόρικο είναι και μας έχει ρίξει στα σχοινιά. Δεν ξέρω για σας, αλλά τα κροσέ, δεν τα αντέχω… Κι ας μην τα τρώω εγώ… Γιατί, οι αριθμοί κρουσμάτων, διασωληνώσεων και θανάτων ανεβαίνουν καθημερινά και μόνον οι εμβολιασμοί αποτελούν ένα παραθυράκι στο μουντό και κλειστό οικοδόμημα του κορωναϊού, αρκεί βεβαίως η ροή τους να είναι συνεχής και απρόσκοπτη. Αλήθεια, αυτά τα αδιάθετα, που θα ξεκινήσουν να τα κάνουν στους εκπαιδευτικούς, δεν μπορεί να είναι… ληγμένα, έ; Μπορεί;…

Αλλά, αν σκεφτούμε και τι έχουμε περάσει μέσα σ’ ένα χρόνο και τα… ληγμένα, θα ’ταν μια κάποια λύσις. Γιατί, δεν πάμε καλά κι από σωματικής (ανεξαρτήτως ιού) και από ψυχολογικής πλευράς. Μια… συμπεριφορά την έχουμε κι αν δεν το έχετε παρατηρήσει, ευτυχώς που το έκανε μια ομάδα ειδικών από την Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που σκέφτηκε να καταγράψει τη συμπεριφορά και την προσαρμογή του πληθυσμού στα επιβαλλόμενα μέτρα. Έχει και τίτλο η έρευνα: Εμείς κι ο (πανδημικός) κόσμος μας -και με ζώσανε τα φίδια καθώς σαν κάτι να θέλει να μας πει για το μέλλον, κάτι που δε νομίζω ότι είναι κανείς μας έτοιμος να ακούσει… Εκτός κι αν είναι η ιδέα μου.

Η έρευνα αποτυπώνει την αντίδραση του κόσμου σε ό,τι αφορά τα εμβόλια, την κοινωνική αποστασιοποίηση και τη χρήση μάσκας.

Αρχικά, 1196 ενήλικες κλήθηκαν τον Φεβρουάριο να απαντήσουν σε ηλεκτρονικά ερωτήματα, για το εμβόλιο με τις απαντήσεις να συγκρίνονται με τα ευρήματα αντίστοιχης έρευνας που είχε γίνει τον Νοέμβριο του 20.

Η έρευνα κατέγραψε μεγάλη αύξηση του «σίγουρα ναι», αλλά το 53%, που καταγράφηκε τον Φεβρουάριο είναι αρκετό; Γιατί οι επιστήμονες λένε πως η ανοσία αγέλης, τέλος πάντων, χρειάζεται ένα «70», για να είναι ήσυχη. Το επίσης, ενδιαφέρον της έρευνας είναι το ποσοστό που απάντησαν αρνητικά ή δήλωσαν αναποφάσιστοι. Μικρή μείωση, σε σχέση με τον Νοέμβριο κι ας ήμασταν ήδη στον δεύτερο μήνα του δεύτερου σκληρού εγκλεισμού. Στα ευρήματα που οι επιστήμονες δίνουν ιδιαίτερη έμφαση είναι και στην… πρόθεση εμβολιασμού η οποία αυξάνεται όσο μεγαλώνει και η ηλικία των ερωτηθέντων. Εντάξει, λογικό: οι νέοι είναι αλώβητοι, οι μεγαλύτεροι μετράνε τις συνέπειες και τις επιπτώσεις.

Κι ενώ τον Νοέμβριο οι άνθρωποι πίστευαν σε ένα αρκετά ικανό ποσοστό πως τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή, η καινούρια έρευνα μπορεί να καταγράφει μείωση του ποσοστού όσων έχουν αυτήν την αντίληψη, αλλά ταυτόχρονα σημειώνεται αύξηση στο ποσοστό όσων δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των εμβολίων… Άβυσσος!

Κι ενώ, μέσες άκρες, όλοι κατανοούν την ανάγκη για εμβολιασμό, σε αυτή τη φάση για τους περισσότερους ο μόνος τρόπος για να επανέλθουμε σε μια κάποια κανονικότητα εξαρτάται από την καθημερινή μας συμπεριφορά. Δηλαδή, τα τηρούμε τα μέτρα ή… «τυρού και αχλαδιού» ακούμε, όταν μας ρωτάνε…

Η ερευνητική ομάδα πραγματοποίησε πολλαπλές τηλεφωνικές επαφές, από την αρχή της πανδημίας για να συλλέξει στοιχεία για τις κοινωνικές επαφές του πληθυσμού σε διαφορετικές χρονικές περιοχές, τόσο κατά την προ πανδημική περίοδο όσο και στις περιόδους λοκντάουν, αλλά και χαλάρωσης μέτρων.

Η αρχική έρευνα έγινε στη διάρκεια του πρώτου λόκντάουν την άνοιξη του 20, όπου καταγράφηκε, τόσο η μεγάλη μείωση των κοινωνικών επαφών, όσο και η διαφοροποίηση στον τρόπο που οι επιμέρους ηλικιακές ομάδες έρχονταν σε επαφή μεταξύ τους. Ήταν η περίοδος που, αφενός είχαμε «ψαρώσει», αφετέρου, είχαμε πειστεί (για κάποιον λόγο) ότι δε θα χρειαστεί να επαναλάβουμε το… μάντρωμα και παρά το γεγονός πως ήδη είχε γίνει γνωστό ότι η υπόθεση θα τραβήξει αρκετά…

Είναι η εποχή που τα παιδιά λοκάρονται και μειώνουν δραματικά τις επαφές τους, σε σχέση με την προ πανδημίας εποχή. Η πρώτη τηλεφωνική επαφή, έγινε σε 600 άτομα στην Αττική, ενώ ακολούθησαν και άλλες σε όλη την επικράτεια σε δείγμα 1200 ατόμων. Η… ιχνηλάτηση έδειξε πως ο μέσος αριθμός μοναδικών ατόμων με τα οποία το κάθε άτομο έρχεται σε επαφή σε μια μέρα, μειώθηκε από περίπου 21 άτομα προ πανδημίας σε… 2,9. Τον Σεπτέμβριο, όμως που τα μέτρα ήταν ήπια, ο μέσος αριθμός αυξήθηκε στα 12,8 άτομα ανά ημέρα, ενώ στο λοκντάουν του Νοεμβρίου οι επαφές έπεσαν στα 3,3 άτομα και αυξήθηκαν τον Φεβρουάριο σε 8 άτομα, περίπου…

Τέλος τα ευρήματα λένε πως και η χρήση μάσκας έχει αυξηθεί σε όλα τα επίπεδα και γενικότερα οι Έλληνες δείχνουν να ακολουθούν τα μέτρα προσωπικής προστασίας.

Η έρευνα, πάντως αποδεικνύει πως όταν τα μέτρα χαλαρώνουν, χαλαρώνουν και οι συμπεριφορές: δηλαδή, αυξάνονται οι επαφές, η κινητικότητα, το… χάσιμο των αποστάσεων, της υγιεινής των χεριών, της μάσκας…

Κι έτσι, όπως ξεκινά να μοιάζει με άνοιξη, είναι πολύ πιθανό οι επιθυμίες να μπαίνουν μπροστά και να οπισθοχωρούν οι κανόνες. Και λογικό…

Φυσιολογική αντίδραση, σε μια αφύσικη εποχή, που μας περιμένει για τα περαιτέρω.

Για μια ζωή… online, σε όλες τις πτυχές της. Ενίοτε και χωρίς πτυχές.

Γι’ αυτό, λίγη «φυσικότητα» δεν έβλαψε. Αρκεί να μην είναι… από μακριά.