Άμα θες να δεις πού πάει ο κόσμος δες πώς περνούν οι γυναίκες. Έστω, ο κόσμος των ενηλίκων… Μην ανατρέξεις, όμως, στα εύκολα, σε αραβόφωνους και ισλαμιστές, αλλά, εκεί, στην πολιτισμένη Ευρώπη, μετά των… συγγενών και φίλων –εξίσου πολιτισμένων. Γιατί… «το άλλο μισό του ουρανού», τελευταίως έχει την τάση… να «αποψιλώνεται» να… «απαλλοτριώνεται», ή στην καλύτερη να το κρατούν σε απόσταση. Με πλαστή ταυτότητα και πάντα σε ένα πλαίσιο αναθεωρητισμού, αναλόγως των συνθηκών.

Δεν είναι ότι ο Ερντογάν άφησε χωρίς καρέκλα (και μουσική) την Ούρσουλα. Είναι που ο Μισέλ έκανε την πάπια…

Ναι, η γυναίκα στην Ευρώπη έχει υψηλή θέση, σε σχέση με την Τουρκία που για να κοιτάξει τον πυθμένα, πρέπει να σηκώσει τα μάτια... Αλλά, ας κοιτάξουμε και τη δική μας κατάσταση… Έχουμε να φάμε πολλά ψωμιά, που θα έλεγε και η γιαγιά μου.

Είναι η φυσική της αδυναμία, αλλά και η πολυπλοκότητά της (άντε και οι ρόλοι) που την κάνουν ευάλωτο και… καθαρό στόχο -να μην τα ξαναλέμε. Κι ό,τι κατέκτησε έγινε αργά και με πολλά πισωγυρίσματα, γιατί έχανε και τον προσανατολισμό που άλλοι καθόριζαν, από την αρχή.

Αλλά αυτό είναι ένα… διαχρονικό ζήτημα, που θα απασχολεί τους ανθρώπους και τους επόμενους τρεις τέσσερις αιώνες…

Το εφήμερο, δηλαδή, το επίκαιρο είναι τα σελφ τεστ… που δεν είναι σελφ τεστ αλλά… ράπιντ τεστ. Καταλάβαμε τίποτα; Δεν πειράζει. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι δε χρειάζεται να χώσουμε τη μπατονέτα 4 εκατοστά, αλλά δύο (κέρδος είναι κι αυτό) και να είμαστε ψύχραιμοι και με το αποτέλεσμα στο στικάκι και με τα επιμέρους που το επιβάλλουν. Δηλαδή, άνοιγμα σχολείων κατά πλειοψηφία (ο Τσιόδρας κι άλλοι έξι της επιτροπής δεν ήθελαν να συμβεί), φαρμακοποιούς στα κάγκελα, αυτοδιαγνωστικά «κάντο μόνο σου» γιατί μπορείς -και δεν είσαι Ιταλός, προφανώς- αλλά και τουριστικά κρούσματα, μικρές απώλειες των δυνάμεων και των λυμάτων κι ένα σύστημα υγείας που χαροπαλεύει αλλά έχει γερή κράση…

Διότι και το κράτος, ό,τι είχε και δεν είχε (και τα ρέστα του) εκεί τα… ακούμπησε, στο σύστημα. Το θέμα είναι αν όλη αυτή η διαδικασία έχει ένα κάποιο αποτέλεσμα… Γιατί κινδυνεύουμε να μείνουμε… χωρίς πίτα, δίχως σκύλο…

Και το μπάχαλο δεν αργεί να διαφανεί, αλλά ας μην προτρέχουμε… Γιατί είναι και το Πάσχα μπροστά και εμείς θα το περάσουμε… ημικανονικά. Τι σημαίνει αυτό; Υπάρχει ένας ορισμός του κανονικού εν προκειμένω, με τον οποίο συμφωνούμε όλοι; Διότι, το κανονικό έχει και πτυχές και φάσεις… Σου λέει, απομακρύνεται η προοπτική να κάνουμε Πάσχα στο χωριό… Ναι, αν απευθύνεσαι στους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων, που συνηθίζουν να εκδράμουν κάτι τέτοιες μέρες, συμφωνούμε… η εξέλιξη αυτή, βάλλει κατά της γνωστής κανονικότητας. Αλλά για τους υπόλοιπους και ευνοούμενους αυτού του τόπου -για μας λέω- που ζουν ανάμεσα σε μικρές πόλεις-χωριά, τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται… Οπότε, καλό θα ήταν τα εφήμερα (ακόμα κι αυτά) όταν απασχολούν τον μέσο Έλληνα, τουλάχιστον να τον αφορούν κιόλας… Έτσι, για αλλαγή.

Γιατί, αν θέλουμε επί της ουσίας να μιλήσουμε για κανονικό Πάσχα, τότε πολύ σύντομα θα καταλάβουμε πως απέχουμε από την κανονικότητά του, σχεδόν από πάντα. Δε χρειάστηκε ο κορωναϊός με την πανδημία του, δηλαδή…

Και η κυβέρνηση, που μας βλέπει πόσο κουρασμένοι είμαστε, ξεκίνησε τα ψυχολογικά μασάζ, με θέμα το καλοκαιράκι που έρχεται. Αλλά προφανώς από πολύ μακριά, αν σκεφτούμε και τις τελευταίες θερμοκρασίες, τα χιόνια και τους σφοδρούς, κατά τόπους, αέρηδες που λες και το βάλαν σκοπό να αλλάξουν… την εορταστική περίοδο…

Πάντως, το καλόπιασμα που πιάνει σε όλους (του κέντρου και της περιφέρειας) στηρίζεται ακριβώς στην προοπτική. Και μέσες άκρες το λένε, πως και το καλοκαιράκι, σετάκι με το Πάσχα θα είναι: ημικανονικό. Δηλαδή, όχι όπως ήταν πέρσι; Που ήταν περίπλοκο, γεμάτο άγχος για το μέλλον που έδειχνε ζοφερό και φόβο για την πιθανότητα ότι η πανδημία θα θερίσει, το επόμενο διάστημα; Γιατί μπορεί να υπήρχαν και οι άνθρωποι που έκαναν διακοπές, ήταν, όμως και οι άλλοι που δεν… Είτε γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα είτε γιατί δεν είχαν το κουράγιο ή γιατί είχαν πάρει πολύ τοις μετρητοίς, εκείνο το τσιτάτο περί «ατομικής ευθύνης»…

Είναι αυτοί που έμειναν στο ανύποπτο 19 και πέραν τούτου ουδέν…

Αλλά, εμείς προχωράμε κι αυτό έχει σημασία. Και οι περιορισμοί θα αρθούν και οριστικά, εκεί κοντά στον Μάιο και θα σημάνουν και την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, πέραν του τάιμινγκ, τι άλλο να κάνεις. Το είδες από δω, το ζόρισες από κει… Ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Γιατί ο σκοπός ήταν να μην κολλήσουμε, όχι να μην μπούμε στο νοσοκομείο. Και συμφωνώ, πως αυτός ήταν ένας… αντικειμενικός και ρεαλιστικός στόχος. Γιατί, το ΕΣΥ είναι το ΕΣΥ -εν τη γενέσει του…

Και η χώρα τα πήγε πολύ καλύτερα, από άλλες καλύτερες -και στη διαχείριση και στο πρόγραμμα εμβολιασμού. Κι ο Μητσοτάκης που είναι και μετριόφρων το… παραδέχτηκε. Και εξήγησε ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση άκουγε τους ειδικούς… Γι’ αυτό φτάσαμε ως εδώ με μια κάποια αξιοπρέπεια.

Οπότε, τι να υποθέσουμε, πως από δω και πέρα, που η γνώμη των ειδικών άρχισε να μην έχει την ίδια βαρύτητα, θα έχουμε «άλλα αποτελέσματα»; Διότι δεν το λες και απόφαση της επιτροπής το άνοιγμα των λυκείων, όταν ο πρόεδρός της διαφωνεί… Είναι σα να πέρασε ο προϋπολογισμός, αλλά ο πρωθυπουργός είχε τις αμφιβολίες του με κάτι κωδικούς…

Εκτός κι αν οι επιστήμονες άρχισαν πλέον να σχιζοφέρνουν, παρουσιάζουν ψευδαισθήσεις και παραληρηματικές ιδέες, όλως τυχαίως καθώς πάει να μπει η άνοιξη, με κορύφωση το καλοκαίρι… Γιατί, πάλι, αυτός ο πρόεδρος της επιτροπής έκανε κάτι τρομακτικές προβλέψεις του τύπου «1200 διασωληνωμένοι μετά το Πάσχα» -στο ψαχνό, ο λοιμωξιολόγος της καρδιάς μας- εάν ο δείκτης αναπαραγωγής της νόσου παραμείνει στο 1,1… Κάτι που είναι πολύ πιθανό…

Γι’ αυτό κι όταν… αλλάζουν οι συνθήκες, δε φτάνει απλώς να μας ανακοινώνεται αλλά με κάποιον τρόπο να μας εξηγείται, πώς φτάσαμε ως εδώ. Γιατί και πέρσι εκείνο το τρίμηνο και φέτος όλο το χειμώνα, υπήρχαν μαθητές της τρίτης λυκείου, έμποροι, αυταπασχολούμενοι και επιχειρηματίες που δεν τζίραραν ούτε ένα ευρώ, απασχολούμενοι που είτε έπαψαν να απασχολούνται είτε τηλεργάστηκαν ή έκατσαν να… ξεκουραστούν ζώντας με επιδόματα, γονείς που χρειάστηκε να ενισχύσουν την τεχνολογική τους υποδομή, σε επίπεδο μιας μικρής αλλά ανταγωνιστικής εταιρίας…

Κι όλα αυτά, ακριβώς γιατί οι ειδικές συνθήκες το επέβαλαν. Οι έκτακτες. Που αυτόματα, φόρεσαν την «κανονικότητα» και ούτε ένα πυροτέχνημα να σημάνει την μετατροπή… Αν θέλουμε, δηλαδή να λέμε πως είμαστε μια ώριμη δημοκρατία κι όχι μια δημοκρατία, που πήδηξε το στάδιο και «έπιασε» την κατηγορία: αποσύνθεση…

Διαφορετικά, ας γυρνοβολάμε ανάμεσα στο πολιτικό κόστος, τις κινήσεις εντυπωσιασμού, τα μικρά και μεγάλα υποτιμητικά μας ψεύδη και τις αντιπολιτευτικές ιαχές, που απλώς σκεπάζουν τις άλλες, τις πραγματικές…

Γιατί, στην τελική και η καρέκλα γένους θηλυκού είναι και κανονικά θα έπρεπε να ληφθεί κι αυτό υπόψιν. Εκτός κι αν ακριβώς αυτό συμβαίνει…