Μεγαλώσαμε επικεντρωμένοι στο… περιούσιο σαρκίο μας και κρατήσαμε για τον εαυτό μας την πρώτη θέση -εκεί, με τους επισήμους… εάν, δηλαδή δεν είμαστε εμείς οι επίσημοι- στο θέατρο του παραλόγου… χωρίς να καταλαβαίνουμε αράδα, απ’ όσα διαδραματίζονται στη σκηνή.

Εγώ προσωπικά δεν καταλαβαίνω τίποτα -πέραν του ότι «χτυπά αλύπητα ο χρόνος» κι ας έχει τη φιλική αίσθηση του νερού… Αλλά, από κει που κάναμε ένα μάλλον εχθρικό… cocooning, είμαστε ένα βήμα από το να κατακτήσουμε το… Μανχάταν, τουλάχιστον! Ποιο Μανχάταν, την παγκοσμιότητα, (ποια παγκοσμιότητα) το… επέκεινα.

Ελλάδα 2.0. Άντε ψάξε τώρα στη βικιπαιδία τι εστί βερίκοκο και αν αυτό έχει κάποια εφαρμογή στην καθημερινότητα του μέσου και αλαλιασμένου Έλληνα εν μέσω πανδημίας και απόλυτης ανισορροπίας που επιμένει να στέκεται ανάμεσα σε κερατοειδείς και πραγματικότητα, παραμορφώνοντας το τοπίο…

Αλλά, θα έχει, όπως διατείνεται το κυβερνητικό επιτελείο -και ποιοι είμαστε εμείς να το αμφισβητήσουμε- και το επιτελείο και το αποτέλεσμα… Καθόλου περίεργο μάλιστα, με όλα αυτά τα λεφτά που το ταμείο Ανάκαμψης (και επανΆκαμψης…) ρίξει στις μεταcovidιασμένες κοινωνίες να δημιουργηθεί και η νέα γενιά… ανθρώπων.

Αυτών που θα είναι και… δε θα είναι. Με την έννοια ότι τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…

Εξάλλου, ο τομέας της τεχνολογίας στάθηκε αρωγός, στην προσπάθεια του ανθρώπου να διαχειριστεί την covid19. Ήταν εκεί για όλα αυτά τα… «τηλέ» που πριν μπουν για να κυριαρχήσουν στη ζωή μας αποτέλεσαν, σε πολλές περιπτώσεις, τη μόνη λύση, για δουλειά, εκπαίδευση, συνεργασία… Και ήταν εκεί όταν έπρεπε να διαχειριστούμε μεγάλο όγκο δεδομένων και να ιχνηλατήσουμε επαφές…

Εντάξει, ήταν εκεί κι όταν η υπερπληροφόρηση προκαλούσε απανωτά επεισόδια παραπληροφόρησης, αλλά αυτό είναι ένα θέμα.. προ κορωναϊού, που ή θα το λύσει η ανθρωπότητα ή θα μάθει να συνυπάρχει με αυτό. Γιατί, ο ψηφιακός μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν έχει γυρισμό…

Σου λέει, «τεχνητή νοημοσύνη» και είτε χοροπηδάς σαν εξάχρονο που πήρε το τελευταίο μοντέλο της Μπάρμπι πριν από το Πάσχα είτε τραβάς την κουβέρτα πάνω απ’ το κεφάλι -για παν ενδεχόμενο… Όμως τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης και οι ικανότητες αυτο-εκπαίδευσης αποδίδουν πια μικρά και μεγαλύτερα θαύματα, εντοπίζοντας σχέσεις και πληροφορίες που θα περνούσαν απαρατήρητες από τον ανθρώπινο νου. Κι επειδή η ζωή είναι πλέον περισσότερο online, αυτή θα βοηθήσει, λέει, τον επιχειρηματικό κλάδο να διαχειριστεί τις νέες προκλήσεις της διαδικτυακής καταναλωτικής συμπεριφοράς. Αλλά και της κοινωνικοποίησης… Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι η ζωή μας; Προϊόντα και υπηρεσίες…

Και κοιτάξτε τώρα, τι σου είναι η δημοκρατία, άμα… κάποιος έχει κέφια. Γιατί η πανδημία επιτάχυνε τον εκδημοκρατισμό της τεχνητής νοημοσύνης και της χρήσης των δεδομένων και άνοιξε νέους ορίζοντες… Κι εκεί, που ακόμα δεν έχει αποκρυσταλλωθεί το «ζήτημα», φτάσαμε, κιόλας, στο… ζητούμενο: πότε θα αποφασίσουμε να επιστρατεύσουμε την τεχνητή νοημοσύνη με τρόπους που δεν παραβιάζουν την ιδιωτικότητά μας και σέβονται βασικά και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Αν δηλαδή, η ηθική έχει κάποιο ρόλο σε αυτή την τόσο διαφορετική πραγματικότητα που όμως ήδη, βιώνουμε…

Προς το παρόν, τα… «εγκλήματα» συνεχίζονται, ενώσω ο άνθρωπος κάνει πως επικαιροποιεί έννοιες και αξίες τις οποίες κουβαλά από τα γεννοφάσκια του.

Ίσως, γιατί προτιμά να δίνει προτεραιότητα στην εξέλιξη, τη συλλογή νέων πληροφοριών και κατακτήσεων, αφήνοντας τα παλαιότερα ατάκτως ειρημένα και εν τέλει, χωρίς αποκωδικοποίηση….

Γιατί και οι εταιρίες που κατασκευάζουν ρομπότ είδαν, από το 20, τις μετοχές τους να εκτοξεύονται στα ύψη, όπως και οι κατασκευαστές drones να χτυπά κόκκινο η ζήτηση, μέσα στην πανδημία, όταν τα ιπτάμενα ρομπότ τους παρέδιδαν φάρμακα και επιτηρούσαν δημόσιους χώρους…

Και η ανάγκη για περισσότερο αυτοματισμό ωθεί τα πράγματα...

Αυτοματισμός, όμως,  χωρίς 5G δε νοείται, αλλά έχει κι άλλο: το ίντερνετ των πραγμάτων, δηλαδή, τις διασυνδεδεμένες και έξυπνες εφαρμογές, υπηρεσίες, προϊόντα και συσκευές, που ελέγχονται μέσα από το smartphone.

Και η πανδημία κατέστησε σαφές ότι η πραγματικότητα δε φτουράει και τόσο και πως ο άνθρωπος θα πρέπει να προσανατολιστεί (όπως ήδη έχει κάνει) στην εικονική πραγματικότητα. Κι επειδή έχει μια τάση και… στον πλεονασμό (όπως και να τον δεις…) την επιθυμεί και επαυξημένη.

Μπορεί το click away να μη βρήκε εφαρμογή στο περιφερειακό λιανεμπόριο, αλλά, ούτως ή άλλως ήταν μια πρόβα για τα προσεχώς, όταν δηλαδή θα μπορούμε να διαλέγουμε ένα ζευγάρι γυαλιά και να βλέπουμε πώς στέκονται στο πρόσωπό μας χωρίς να ξεμυτίσουμε από το σπίτι.

Αλλά και στον τομέα των υπηρεσιών τα πράγματα «ξεφεύγουν», καθώς, ακόμα και ιατρικές εξετάσεις γίνονται μέσω εικονικής πραγματικότητας, με την οφθαλμιατρική να έχει έτοιμη εφαρμογή που επιτρέπει υψηλής ευκρίνειας εξέταση των ματιών χωρίς τη φυσική επαφή γιατρού και ασθενούς…

Άλλωστε είναι και η έκθεση του ΠΟΥ με τις προβλέψεις του για την ψηφιακή υγεία τα επόμενα 5 χρόνια δείχνοντας τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει ο κλάδος, που είναι ο εξής ένας: η ενσωμάτωση της τεχνολογίας σε κάθε βήμα της δημόσιας υγείας, με την ανάπτυξη καλύτερων, βιώσιμων, αλλά και προσιτών (αν κι αυτό θ’ αργήσει πολύ) λύσεων στην παροχή ιατρικής φροντίδας.

Όμως ένα καλό… πρώτο βήμα, θα ήταν η κατασκευή αθόρυβων αναπνευστήρων… Γιατί, πραγματικά, όπως φαίνεται, αυτός μπορεί να σε τρελάνει και να φτάσεις στο έγκλημα…

Όπως έγινε, δηλαδή, στον Ερυθρό Σταυρό, που ένας 60χρονος αποσύνδεσε τον αναπνευστήρα 76χρονου ασθενούς από κορωναϊό, που νοσηλευόταν διασωληνωμένος, αλλά σε απλό θάλαμο, όπως και ο 60χρονος… Τον έβγαλε από την πρίζα κι όταν αυτός συνέχισε να λειτουργεί με την εφεδρική μπαταρία, σε έξαλλη κατάσταση του τράβηξε τον σωλήνα από το στόμα, για να ολοκληρώσει το «έργο» του…

Ναι, θα ήταν μια πρώτη καλή υπηρεσία, καθώς το ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, ακόμα… απαιτεί τη φυσική μας παρουσία.

Και ίσως, μια δεύτερη, θα ήταν η δημιουργία ενός εύχρηστου οδηγού (εντάξει, σε τσιπάκι…) για την αντιμετώπιση της επόμενη -και όπως φαίνεται καταλυτικής- φάσης: αυτής, της αποξένωσης…

Γιατί στην πρώτη, δεν υπήρξε η κατάλληλη… μέριμνα.

Και αυτό φάνηκε. Έτσι, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα…