Αμέριμνοι και… μόνοι

Το κοιτάω, με κοιτάει… Ε να γνωριστούμε, πρώτα. Πώς; Έτσι με το «γεια σας», κατευθείαν στο… ψητό; «Δε λέει». Γι’ αυτό κι εγώ, άφησα το… self-test στο τραπέζι της κουζίνας, μέχρι να αισθανθώ καλύτερα… Αλλά το ξέχασα.

 

Και τι πειράζει; Αφού δεν είμαι στο… τάργκετ γκρουπ του. Ούτε μαθήτρια, ούτε καθηγήτρια, καθαρίστρια και των συναφών εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, είμαι. Και μέχρι να καλέσουν την… κλάση μου, έχω χρόνο: και να το αφήσω παρατημένο και να το ξεσκονίζω και να το… ξεχάσω. Επειδή, άλλοι έχουν προτεραιότητα. Δηλαδή, έχουν το πάνω χέρι και ελπίζω πως με το… χέρι στην καρδιά δήλωσαν και θα δηλώνουν ως το τέλος της εβδομάδας, το αποτέλεσμα του αυτοδιαγνωστικού τους τεστ.

Αν όμως το καλοσκεφτούμε, είτε με την αλήθεια είτε με την… περίπου, ένα ακόμα προσωπικό, ανθρώπινο δικαίωμα εκχωρήθηκε -με δόξα και τιμή- και κλείσαμε και την εικονική πόρτα, για ευνόητους λόγους. Τέλος πάντων, δεν είναι και ευχάριστο…

Είναι όμως υποχρεωτικό. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν τα πράγματα… Διότι είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας κι έχουμε και υποχρεώσεις. Και είναι υποχρέωση, πλέον να είσαι υγιής. Όχι τόσο για τον εαυτό σου (που στην τελική, ο καθένας είναι ελεύθερος να… αυτοδιατεθεί, με όποιον τρόπο…), αλλά για τον πλησίον και εν τέλει για ολόκληρη την κοινωνία.

Μα τι ωραία σερβιρισμένο -και με ευρεία γκάμα αποδεκτών…

 

Κι έτσι, το «εγώ» -υπερενισχυμένο και μονάχο- διατίθεται στην… αγορά, καλούμενο να αντιμετωπίζει τα άλλα «εγώ» -στη σειρά και στην ίδια ακριβώς κατάσταση- ως «εμείς»… Να φρικάρουμε, όμως, έστω και συμβολικά…

 

Αλλά στη δική μου νοητή πραγματικότητα, η φρίκη έχει όνομα από την περασμένη Παρασκευή. Καραϊβάζ. Δε θα μιλήσω για σφαίρες κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, για το τι δουλειά κάνουν οι δημοσιογράφοι, πόσα διακινδυνεύουν, πώς ζουν, κάτω υπό ποίες συνθήκες, αν λειτουργούν σαν… Χάρτα Πολιτισμού και άλλα τέτοια… πνιγηρά.

Όποιο κοινωνικό όν, ανεξαρτήτως ιδιότητας, αναγνωσιμότητας, ικανότητας, «γαζώνεται» ή τρώει (έστω) μισή σφαίρα -«τελειώνει», με τρόπο δόλιο, αποτελεί τεκμήριο μιας εχθρικής πράξης. Κι αυτή στρέφεται εναντίον όλων μας…

Αλλά είναι και το… συντεχνιακό που με οδηγεί να σκεφτώ και τον Σωκράτη Γκιόλια, που τη δολοφονία του ανέλαβε η Σέχτα Επαναστατών, την Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία που την ανατίναξαν μέσα στο αυτοκίνητό της στη Μάλτα, άνθρωποι του τύπου και των ΜΜΕ που «χάθηκαν» στη Ρωσία, τα Βαλκάνια, άλλοι, θυσιασμένοι από την τζιχάτ και τη… διαφορετικότητα -για να μην αναφερθώ και στην 23η Απριλίου 1999, ξημερώματα, όπου τα νατοϊκά αεροσκάφη έπληξαν την κρατική τηλεόραση στο Βελιγράδι σκοτώνοντας 16 τεχνικούς που ήταν υπεύθυνοι βάρδιας για τη ροή του προγράμματος…

Τότε, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας είχαμε τη…. «στροφή» σε αυτό που ξέραμε  να αναγνωρίζουμε ως «ηθική του πολέμου»... Τα αρχαιοελληνικά πρότυπα ξεθώριασαν μεμιάς και οι «παράπλευρες απώλειες» έμελλε να γίνει ένας ορισμός… must.

Και συμπεραίνω πως η φρίκη (για να την αισθανθείς) προϋποθέτει μια σειρά από διαδικασίες που συντελούνται εντός και καλλιεργούνται εκτός. Μέσα από την οικογένεια, το σχολείο, τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνία... Αλλά είναι και το dna που κουβαλάει κανείς κι αν η... ταμπλέτα κρατάει ακόμα τις πληροφορίες ενεργές.

Γι’ αυτό, άμα φρικάρετε… καλό σημάδι. Την απενεργοποίηση, θα πρέπει να φοβόμαστε όλοι… Αυτό είναι θάνατος, όχι ο άλλος.

 

Από την άλλη, ας σκεφτούμε πως οι δολοφόνοι δεν κυκλοφορούν βλοσυροί, με κουκούλες και κινούνται… με σκουτεράκια. Μπορεί να έχουν ελεύθερο το πρόσωπο -περισσότερο απ’ όσο τους δίνεται το δικαίωμα (εδώ που φτάσαμε)- να είναι χαμογελαστοί κι αμέριμνοι. Χωρίς μέριμνα, δηλαδή…

Όπως κάνουν οι… πιλοτικοί μας τουρίστες στην Κρήτη. Που ήρθαν πριν από μερικές μέρες με τον κορωναϊό… στις αποσκευές τους. Και σύμφωνα με μαρτυρίες κυκλοφορούν χωρίς μάσκα κι ας προέρχονται από το… μολυσμένο αεροπλάνο.

Που δεν έχουν συναίσθηση, δηλαδή. Οπότε, τα περί ενσυναίσθησης, ακούγονται σαν εκείνη την παροιμία… «ψωμί δεν είχαμε, τυρί μας ήρθε…».

Και υπάρχουν παιδιά που κάνουν τη ζωή των μαμάδων τους δύσκολη, καθώς επιθυμούν να… εντρυφήσουν στη… θεμελιώδη αρχή: «δύο μέτρα και δύο σταθμά»…

Γιατί, δηλαδή, εκείνα πρέπει να φορούν μάσκα, όχι όμως και οι επισκέπτες… Ή μήπως δεν είναι επισκέπτες; Μα τι ερώτηση μπορεί να… σφυριχτεί από τη φαφούτικη οδοντοστοιχία ενός μικρού παιδιού…

Γι’ αυτό, τράβα κουπί, μανούλα…

 

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι το ζήτημα αναδεικνύει μια γαλλική εφημερίδα. Η Liberation. Κι έχει κι άλλα, αρκούντως κατατοπιστικά. Όπως, ότι οι τουρίστες δεν έκαναν όλοι, όπως θεωρητικά όφειλαν, μετά και τον εντοπισμό του ενός κρούσματος, μοριακό τεστ. Ούτε ακολουθείται η καραντίνα, στην οποία (και πάλι θεωρητικά) θα έπρεπε να παραμείνουν, για μια εβδομάδα…

Αλλά ακόμη και για τις αρχές, υπάρχει πλήρης ασάφεια για το τι πρέπει να τηρείται. Ορισμένοι αξιωματούχοι δεν γνωρίζουν καν τις τελευταίες κυβερνητικές οδηγίες. Επίσης, και οι νεοεισερχόμενοι θα πρέπει να δηλώνουν πού βρίσκονται. Αλλά, ποιος είναι υπεύθυνος για να διασφαλίσει ότι θα παραμείνουν σε περιορισμό; Αυτούς  τους… προβληματισμούς θέτει ένας αξιωματούχος στην εφημερίδα και κρατά και την ανωνυμία του…

Αλλά χρειάστηκε η Liberation για την αναγκαία.. ελευθερία της γλώσσας.

Όχι ότι και οι γηγενείς συνάδελφοί τους δε θα μπορούσαν να κάνουν ένα τέτοιο ρεπορτάζ. Ότι, δηλαδή, δεν το σκέφτηκαν κι ήρθαν… οι σύμμαχοι να το παίξουν έξυπνοι. Δεν ισχύει και το ξέρουμε καλά. Η κοινή λογική είναι χαρακτηριστικό των Ευρωπαίων -αλλά όχι των Ελλήνων… μην τρελαθούμε.

Όμως αυτά είναι «θέματα» που δεν… τα ακουμπάμε. Και το ανασκάλεμά τους ισοδυναμεί με… προδοτική πράξη. Για να καταλάβουμε πού πάει το πράγμα.

Μπας και αντιληφθούμε τουλάχιστον, ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό που λέμε, «αξιακό σύστημα».

Ότι το μπάχαλο ξεκινά από κει που η ευθύνη σκοντάφτει στην υποχρέωση, η «καλή υπηρεσία» θάβει την αλήθεια, το δημόσιο συμφέρον αντανακλάται στο πολιτικό, το οποίο ταυτίζεται με το οικονομικό -αφήνοντας λέξη και έννοια χωρίς ρίζα, ιστορία και προσανατολισμό.

 

Γιατί, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το υπερενισχυμένο εγώ, δεν μπορεί να συναποτελέσει το «εμείς». Γιατί, είναι μόνο. Ανάμεσα σε άλλα «μόνα»…

Είναι εκείνα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που διαφοροποιούν τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα. Και ανάμεσα σε αυτά, πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζει ο σεβασμός (με ό,τι του κολλήσετε, από δίπλα…).

Αλλά, εμείς ακόμα κι αυτόν τον φέραμε στα σύγχρονα μέτρα μας… Και βολευόμαστε με τη δυτικότροπη φόρμα του, που θα πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν έχει και πολλή… δουλειά. «Ο Σεβασμός κερδίζεται», σου λέει -λες και μιλάμε για δεξιότητα… ανώτατου στελέχους πολυεθνικής…

 

Μαθαίνεται, αναπτύσσεται, αναλύεται… γιατί «υπάρχει» και περιμένει να αναδυθεί…

Αλλά, δεν κερδίζεται… Δεν αποτελεί απότοκο μιας διαδικασίας που ο πιο όμορφος, ο πιο δυνατός, ο πιο έξυπνος, ο πιο καπάτσος θα τον φορέσει (τελετουργικά) στο πέτο… σα μια ιδιότυπη κοινωνική μπουτονιέρα -αναγνωριστικό σημάδι για κείνον και τους άλλους…

Γιατί, δεν μπορεί να είναι… αυτοσκοπός.

Όχι, δεν κερδίζεται… Αλλά χάνεται. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο…

 

 

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά