Έχετε τρακάρει, ποτέ, με… καμήλα; Λοιπόν, αυτός ο κίνδυνος αποσοβείται στην… Dunhuang, της επαρχίας Κανσού, εκεί, όπου, τέθηκε σε λειτουργία σηματοδότης -ο πρώτος στον κόσμο για καμήλες- όπως με περηφάνια ανήγγειλαν οι Κινέζοι αξιωματούχοι που τον εγκαινίασαν την Κυριακή. Προφανώς ήταν… δίκαιο και έγινε πράξη (στο πλαίσιο και των μεταρρυθμίσεων που επιχειρούνται από το 13, λέμε τώρα, στο εσωτερικό της χώρας), καθώς οι βόλτες με καμήλα αποτελούν τουριστική ατραξιόν για τους επισκέπτες στην περιοχή…

Γιατί, οι Κινέζοι ξέρουν πώς να βρίσκουν… λύση σε όλα… Ο SARS τους ξέφυγε (προς τα έξω, δηλαδή), αλλά τι να κάνεις, δεν είναι και αλάθητοι ούτε και τόσο… ουμανιστές. Κατά τα άλλα, όμως, απολύτως αποτελεσματικοί (τόσο, όσο να πουλάνε και… τεχνογνωσία). Από τα εργασιακά, μέχρι το ψηφιακό νόμισμα κι από την οικονομική διείσδυση στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο-στόχο, μέχρι και το πενταετές σχέδιο απεξάρτησής τους από τη Δύση, ένα… ιδεόγραμμα (εντάξει, λίγο μακρύ…) δρόμος.

Κι έτσι, όπως ο Χατζηδάκης γυρνοβολάει στα κανάλια με το εργασιακό νομοσχέδιο υπό μάλης, μια εικόνα έρχεται ανάμεσα να μπει -σα σφήνα- μεταξύ οθόνης και οπτικού πεδίου: οι εργαζόμενοι της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά.

Γιατί, μέσες άκρες, το νέο νομοσχέδιο, σα να κοπιάρισε το Εργατικό… «Δίκαιο» της Κίνας κι ήρθε τώρα να μας… ξανασυστηθεί. Οπότε, άμα αυτοί λένε ότι τα εργασιακά θα πρέπει να εναρμονιστούν με την ευρωπαϊκή οδηγία, δύο τινά πρέπει (διαζευκτικά) να συμβαίνουν: ή ντρέπονται να πουν την αλήθεια ή η κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη είναι γεγονός…

Το δεύτερο δε θα μας έκανε καμία εντύπωση. Πού να δείτε τι γίνεται στις ΗΠΑ…

Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς και η Ευρώπη «βολεύεται» πίσω από τον προσδιορισμό και τον αφήνει να διαχέεται, μέχρι δηλαδή να μην μπορεί να κάνει διαφορετικά…

Γιατί, το όλο σκηνικό έχει χτιστεί από τη δεκαετία του 90, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που βρήκε επιτέλους πρόσφορο έδαφος, την τελευταία δεκαετία να ξηλώσει κεκτημένα στην εργασία, αλλά και σε άλλους τομείς, όπως είναι η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση οι συντάξεις, αλλά και η προστασία της πρώτης κατοικίας…

Άρα, τελικά, όχι και τόσο… κινεζοποίηση, ε;

Και, τέλος πάντων, ανεξαρτήτως… προελεύσεως, μια… καλή συνταγή δεν την αφήνεις, καρφωμένη με το μαγνητάκι στο ψυγείο. Προχωράς στην… εκτέλεσή της…

Όπως είναι γνωστό, η COSCO προέβη το 2008 σε 35ετη μίσθωση των 2 εκ των 3 αποβάθρων του λιμανιού αξίας 831.2 εκατομμυρίων ευρώ. Το 2016, η εταιρία κατέστη πλειοψηφικός μέτοχος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ) καταβάλλοντας 280.5 εκατομμύρια ευρώ με 5ετη option αγοράς συν 16%, υπό τον όρο επενδύσεων αξίας 350 εκατομμυρίων ευρώ κατά την επόμενη δεκαετία…

Όλα αυτά τα… εκατομμύρια ανακοινώνονταν σε μια χρονική περίοδο, που τελικά τα νταούλια του ΣΥΡΙΖΑ είχαν σιγήσει χωρίς μάλιστα να παίξουν ούτε μία νότα και η Ελλάδα ζούσε «πιο βαριά» τη μνημονιακή της δίνη -όπως συμβαίνει, πάντα, ύστερα από μια ελπίδα που αποδεικνύεται φρούδα…

Ίσως να θυμάστε ότι τότε είχαν ξεσπάσει και κάποιες δυνατές απεργιακές κινητοποιήσεις, στο Λιμάνι οι οποίες είχαν αρχικά προκαλέσει έκπληξη στους… μένοντες με την πρότερη εντύπωση των καλών μισθολογικών και γενικότερα, συνθηκών που χαρακτήριζαν, όπως διαφημιζόταν, άλλωστε, τις εργασιακές σχέσεις… Και μάλιστα, εν μέσω οικονομικής κρίσης…

Οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στα κάγκελα, καθώς ο τότε υπουργός Ναυτιλίας Δρίτσας, είχε εντάξει στον γενικό Κανονισμό Προσωπικού μια διάταξη, που προδιέγραφε το μέλλον στις εργασιακές σχέσεις… Τι έλεγε αυτή η διάταξη; Ότι ο Γενικός Κανονισμός Προσωπικού της Ανώνυμης Εταιρείας με την επωνυμία “Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς Α.Ε. (Ο.Λ.Π. Α.Ε.)”, που είχε θεσπιστεί με κοινή υπουργική απόφαση των αρμόδιων υπουργείων τίθεται σε ισχύ μέχρι την κατάργησή του από το ΔΣ της ΟΛΠ ΑΕ και την αντικατάστασή του, κατά τις ισχύουσες, κάθε φορά, γενικές διατάξεις περί ιδιωτικών επιχειρήσεων και εκμεταλλεύσεων…

Τι έκανε ο κ. Δρίτσας με την υπογραφή του; Παρείχε κυριολεκτικά, νομοθετική εξουσία σε ιδιώτη, στο Δ.Σ. της ανώνυμης εταιρείας ΟΛΠ, δηλαδή, να έχει τη δυνατότητα να καταργεί την κοινή υπουργική απόφαση με την οποία εγκρίθηκε ο Κανονισμός. Αυτό, βέβαια, το 16 ήταν βαρύ, ακόμη και για χώρα-αποικία χρέους ή έστω, υπό επιτροπεία…

Και τι έγινε η απασχόληση στο Λιμάνι; Εποχική -για να μην ξεχνάμε και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Διότι δε διέπεται πλέον από τους όρους και τους κανόνες της Συλλογικής Σύμβασης, αλλά βάσει ατομικών συμβάσεων. Σας θυμίζει κάτι;

Και βάσει της πρακτικής της κινεζικής εταιρίας σε όλον τον κόσμο, οι απολύσεις χωρίς εγγυήσεις, οι μειώσεις μισθών, η μετατροπή των συμβάσεων σε ορισμένου χρόνου ή έργου κοκ, με τροποποιητικές ατομικές συμβάσεις εργασίας και με την απειλή απόλυσης, είναι αυτό που έζησαν τελικά όσοι παρέμειναν να εργάζονται στο πρώτο λιμάνι της χώρας… που δεν ήταν φυσικά πια «της χώρας»…

Και δεν έμειναν πολλοί καθώς οι εργολάβοι που εισχώρησαν στο εργασιακό περιβάλλον αποψίλωσαν το προσωπικό, με τη λεγόμενη «ανάθεση υπηρεσιών και έργων» που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον… Αντί, δηλαδή, των σταθερών θέσεων και ουσιωδών όρων εργασίας «δημιουργήθηκε» ένα προσωπικό που υπόκειται σε κανόνες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.

Εν έτει 2021 ο πρόεδρος του σωματείου-γιατί σωματείο συστάθηκε τελικά, παρά τις αντιξοότητες, καθώς...κι αυτοί Κινέζοι, αλλά κι εμείς, ακόμα Έλληνες-, ο πρόεδρος, λοιπόν, της Ένωσης Εργαζομένων Διακίνησης Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά (ΕΝΕΔΕΠ) στους προβλήτες II και ΙΙΙ στο λιμάνι του Πειραιά, Μάρκος Μπεκρής λέει πως «πλέον θεωρείται πολυτέλεια η σταθερή δουλειά με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα»... Ότι οι εργολαβίες και οι υπεργολαβίες είναι γεγονός, ότι υπάρχουν εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων ακόμα και στην ίδια ειδικότητα, χωρίς τα ίδια δικαιώματα και τον ίδιο μισθό, με ελαστικές μορφές απασχόλησης, δηλαδή είτε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου είτε με συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας. Και... φυσικά, οι λιμενεργάτες δεν είναι ενταγμένοι στα Βαρέα και Ανθυγιεινά -γιατί να είναι οι νοσοκομειακοί γιατροί, φερειπείν… επειδή περνούν μια πανδημία...

Βέβαια, τα πράγματα στο Λιμάνι, παλαιότερα, ήταν ακόμα πιο δύσκολα καθώς δεν υπήρχε πρόγραμμα εργασίας, οι άνθρωποι δούλευαν κόντρα βάρδιες, δηλαδή ανά 8 ώρες -κάτι το οποίο ακόμη εφαρμόζεται σε… νεοπροσληφθέντες- ενώ για τέσσερα χρόνια, οι εργαζόμενοι δεν είχαν διάλειμμα…

Κι έτσι, όπως βλέπω τον υπουργό να μας καθησυχάζει, για τα «νέα» που έρχονται, το Λιμάνι του Πειραιά χάνει και τα παιδιά και τη Μελίνα του… Μη σας πω και τον Γιώργο Φούντα του. Μέχρι και ο τίτλος της ταινίας ρίχνει ευθείες, ειρωνικές ματιές μέσα στα μούτρα μας… Άκου, «Ποτέ την Κυριακή»…

Είναι που οι εποχές αλλάζουν και οι «στροφές» του χρόνου αποδίδουν καλύτερα όταν οι άνθρωποι… αποτίουν φόρο τιμής στις γενιές που πέρασαν και σ' αυτές που θα έρθουν… Που διαγράφουν ίσως και ομόκεντρους κύκλους, γεμάτους από μια οικεία τραγικότητα και μια βαριά αίσθηση ντεζαβού.

Αλλά, τουλάχιστον, μέσα στις «αναμνήσεις», μετωπική με καμήλα δε συμπεριλαμβάνεται…