Όχι πια δάκρυα…

Δεν ξέρω αν φταίει… η αστερόσκονη, οι 5.200 τόνοι, δηλαδή, που πέφτουν κάθε χρόνο, από αστεροειδείς και κομήτες, στη γη, για την ολίγον… οχληρή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά με κάποιον τρόπο θα πρέπει να επιστρατεύσουμε και τα ψήγματα της ψυχραιμίας που έχουν απομείνει και να προχωρήσουμε. Κι όπου βγάλει, δηλαδή…

Διότι κι εμείς, τι είμαστε; Σκόνη… Τώρα, για τη μορφή, έχουμε δικαίωμα επιλογής -κατευθείαν… από το διάστημα: Ή πεφταστέρια, ή μετεωρίτες… Όπως και να ‘χει η διάρκεια είναι απολύτως πεπερασμένη, αν και όχι αντικειμενική… Όσο, για τα οπτικά και ηχητικά χαρακτηριστικά των εν λόγω κατηγοριών, βρίσκονται σε διαδικασία αξιολόγησης…

 

Όχι και τόσο ευχάριστη έννοια (η αξιολόγηση) αυτή την περίοδο, για εκπαιδευτικούς και… σχολικές μονάδες πρωτίστως, αλλά και γενικότερα. Όμως, καλύτερα… σχολείο, παρά εμβόλιο, θα μπορούσαμε να αντιτείνουμε. Γιατί, έτσι όπως γρήγορα έφτασαν, έως και να θεοποιηθούν, αντιστοίχως και μοιραία, αμφισβητούνται και οσονούπω, πολύ φοβάμαι πως… θα δαιμονοποιηθούν.

Γιατί είναι… «μικρά και άπειρα»…

 

Τώρα, όμως, η La Stampa το «χοντραίνει», δημοσιεύοντας την εύγλωττη είδηση πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δε θα ανανεώσει του χρόνου, τα εμβόλια της Astra Zeneca και της Johnson & Johnson. Και μόνον ο τίτλος είναι αρκετός, για να σαρωθεί ψυχολογία και προοπτική…

Γιατί, μπορεί κάποιοι να παίζουν πολλά λεφτά στις ανίσχυρες και φοβισμένες πλάτες των ανθρώπων (που δεν είναι και καμιά… καινοτομία), αλλά αυτές οι πλάτες σα να λυγίζουν, πλέον, περισσότερο από το κανονικό.

Και έτσι, όπως η Κομισιόν θα επικεντρωθεί, λέει, στα εμβόλια της Phizer και της Moderna, εμείς λέω να επικεντρωθούμε στα δεδομένα (αν υπάρχουν)…

 

Εικάζω, ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα ήθελε να χαρακτηρίσει αυτό το πρώτο εμβόλιο ως επανάσταση -το λιγότερο. Καταρχήν, τόσα χρόνια καρκίνος, AIDS κι άλλες… θεριστικές ασθένειες καμία δεν είχε την τιμή να αντιμετωπιστεί με ένα εμβόλιο και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Οπότε… επανάσταση. Αν δηλαδή, το αποτέλεσμα τη δικαιώσει. Που θα είναι να «ξεμπλοκάρει» γενικώς τον πλανήτη από την πανδημία. Αλλά το βασικό και απώτερο… θα ήταν να… συγκρατήσει και τον πληθυσμό στον «μάταιο τούτο κόσμο».  Και αυτό, αν είναι να απαντηθεί, θα… αργήσει -αν και οι συνέπειες του εμβολιασμού θα φανούν τα επόμενα (λίγα) χρόνια…

Κι είναι λογικό, ένα τόσο σημαντικό επιστημονικό εργαλείο που επικεντρώνεται σε ένα στόχο να μη λαμβάνει υπόψιν τα «επιμέρους», όπως δηλαδή, αυτά αξιολογούνται τη συγκεκριμένη στιγμή.

Οπότε, όλες αυτές οι επιπλοκές που «σέρνουν» αναλόγως και προέλευσης (είν’ αλήθεια) και ξεπετιούνται σαν σαΐτες, εν ώρα… ρεμβασμού, λογικό είναι να τρομάζουν και να προβληματίζουν.

Όπως λογικό είναι ότι ένα κομμάτι του πληθυσμού θα… ξεχάσει το ραντεβού με το εμβόλιο.

 

Γιατί, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανασφάλειας αλλά και καχυποψίας, έρχεται η ώρα έστω και για  μερικούς ανθρώπους που πρέπει να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Τελικά, πάντα, έρχεται αυτή η ώρα… Ανεξαρτήτως ατζέντας.

Και ναι, οι υπόλοιποι μάλλον δε σκέφτονται πώς το ζήτημα τίθεται απαιτώντας συμμετοχή…

 

Κι αν ο πολιτισμένος κόσμος σχεδόν… βαυκαλίζεται, αναλογιζόμενος τη σπουδαία του πορεία, εν μέσω πανδημίας, είναι και κάτι… διαδρομές που ξεπετιούνται από το πουθενά και… σου χαλάνε το «πρόγραμμα»…

Όπως αυτή, στο Μπακού και το μουσείο τροπαίων, ο τρόπος που το Αζερμπαϊτζάν αποφάσισε να γιορτάσει τη νίκη του στον πρόσφατο πόλεμο με την Αρμενία στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Εκεί, λοιπόν, ο… επισκέπτης θα βρεθεί ανάμεσα σε «λάφυρα» από τις μάχες αλλά και σε «εκθέματα»… Όπως τα ομοιώματα νεκρών αρμενίων στρατιωτών… Και θα περπατήσει σε έναν διάδρομο όπου ένθεν κακείθεν είναι κρεμασμένα τα κράνη νεκρών στρατιωτών…

Στη συνέχεια, μπορεί να μεταβεί στο μαγαζί των αναμνηστικών όπου μπορεί να αγοράσει μπλουζάκια, με τυπωμένα, αρκούντως προκλητικά μηνύματα κατά της Αρμενίας…

Εντάξει υπάρχουν και μουσεία θανάτου και μισαλλοδοξίας, το καταλάβαμε…

Ένας βάρβαρος και αποτροπιαστικός… εναλλακτικός προορισμός.

 

Και δεν είναι μόνο θέμα κουλτούρας ή… γεωγραφικής θέσης. Είναι ο άνθρωπος που απλώς μαθαίνει να αγαπά ό,τι μισεί, με όλη του τη δύναμη… Κι αυτή είναι μια… ικανότητα που τον καθιστά «ξεχωριστό». Τέτοιοι… ξεχωριστοί είναι πολλοί. Ακόμα και στον… πολιτισμένο κόσμο. Μόνο που προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, ακολουθούν άλλους τρόπους. Κεκαλυμμένους. Δύσκολα να αποκρυπτογραφηθούν.

Ενώ, ο Αλίγιεφ, ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν φόρεσε τη… στρατιωτική του στολή και εγκαινίασε τον χώρο, με περισσή περηφάνια και αρκετή ακόμα ικανοποίηση, αγνοώντας με ευκολία τη διεθνή διαμαρτυρία που ξεσήκωσε το «μνημείο». Ίσως, απορώντας κιόλας στην αρχή και στη συνέχεια ειρωνευόμενος όλους αυτούς που δεν καταλαβαίνουν -και που δε χρειάζεται… Ούτε να καταλάβουν ούτε να πατήσουν το πόδι τους στο Μπακού…

Όχι ότι θα είχαν μια κάποια τέτοια πρόθεση…

 

Και με παράλληλες πορείες χωρίς να μπλέκονται οι δρόμοι και οι στοχεύσεις, ούτε που το καταλαβαίνουμε πώς χτίζονται τα «τείχη».

Για την ακρίβεια, λέμε κι ευχαριστώ για την… ανέγερσή τους. Μας έβγαλαν από μεγάλη ταλαιπωρία.

Να διαλέγουμε ανάμεσα στο ναι και το όχι… Το δεύτερο, κυρίως… Γιατί, «…τον καταβάλει εκείνο το όχι το σωστό -εις όλην την ζωή του», που λέει κι ο Καβάφης.

Αλλά, δεν είναι ώρα για ερωτήσεις κι απαντήσεις. Ή για… μεγάλες επιλογές.

Δεν είναι ώρα ούτε καν για δάκρυα..

 

 

Σύνταξη: Ελευθερία Μούκανου

Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά