Εκτυπωτή, μην ξεχάσεις… Γιατί, το… «σκουντάμε» τόσους μήνες, αλλά, όπως φαίνεται, δεν πάει άλλο. Πρέπει να αγοράσουμε. Και δεν είναι η πανδημία που το επιβάλει, αλλά η ηλεκτρονική διακυβέρνηση… Εδώ είμαστε και… καλά ξεμπερδέματα.

Χαμός, λέει, έγινε με τα ψευδή self test που έβγαλαν στον τάκο εκατοντάδες, πανελληνίως, μαθητές, που τελικά δεν ήταν θετικοί στον κορωναϊό, αλλά τι να κάνεις; Ταλαιπωρήθηκαν αρκετά με τον επαναληπτικό έλεγχο. Ευτυχώς δεν πήραν απουσία…  όχι σαν τους άλλους, που με τη χειρόγραφη απόδειξη, πήγαν σχολείο κι επέστρεψαν… γιατί δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές. Διότι το χειρόγραφο δεν είχε τον κωδικό που απαιτούνταν…

Κάποιοι γονείς κρίθηκαν μετεξεταστέοι στην αντιγραφή, ενώ άλλοι στην… ταχύτητα, καθώς δεν τον πρόλαβαν πριν «πέσει» για άλλη μια φορά η πλατφόρμα… Ευτυχώς που δεν είναι «πραγματική» να… τρέχουμε. Πάντως, και για… εικονική, αφήνει πολύ… σκόνη.

Είναι η ανισότητα των δεξιοτήτων… Γνωστή από παλιά, όπως και τόσες άλλες… Μόνο που η πανδημία και την ανέδειξε και την υπογράμμισε. Και σιγά-σιγά, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους… Με την ίδια μέθοδο…

Γιατί, μήπως η παιδική εργασία δεν τέθηκε ήδη από τον προηγούμενο αιώνα ως μείζον «έλλειμμα» του ανθρώπινου πολιτισμού. Ναι, δίκιο έχετε. Είναι θέμα οπτικής… Ποιου πολιτισμού, αυτού… όπως μπαίνεις ή αυτουνού… όπως βγαίνεις.

Γιατί, αν μιλάμε για τα δικαιώματα στο Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και την Ινδία, τότε τα πράγματα είναι… σαφή.

Φορούσαμε το τζίν, τσίλικο και μοδάτο και από διακριτή πολυεθνική κι ήμασταν οι πρώτοι του… βουνού και του λόγγου. Κι ύστερα, μάθαμε πως οι εταιρίες βάζουν παιδάκια του τρίτου κόσμου να ράβουν και να ξηλώνουν… να φτιάχνουν τέλος πάντως, τα ρουχαλάκια μας… Για να μη μιλήσουμε και για κάποιους μεγάλους σχεδιαστές που βρήκαν πολύ… πρακτική, αυτήν την… πρακτική.

Και τώρα, βγαίνουν βίντεο -πάλι με παιδάκια να εργάζονται… Μόνο που δεν ασχολούνται με.. στριφώματα, αλλά με την πακετοποίηση των σελφ τεστ. Μέσα σε αποθήκες και σε άθλιες συνθήκες… Αυτό δεν αλλάζει… Αλλά, ακόμα και σε σαλονάκι να εργάζονταν ή και σε εργαστήριο, που λέει ο λόγος, το γεγονός ότι εξάχρονα, συνθέτουν το πακέτο που λαμβάνεις δωρεάν από το φαρμακείο, δε σε κάνει να αισθάνεσαι, έστω, μια κάποια δυσφορία. Ντροπή;

Ναι και το γεγονός ότι οι συνθήκες υγιεινής δεν είναι οι καλύτερες -θα πρέπει να το λάβουμε υπόψιν μας, καθώς βυθίζουμε τη μπατονέτα στο ρουθούνι… Ή μήπως όλα έχουν… σκοτωθεί στη διάρκεια του ταξιδιού; Μεγάλο και… ικανό για όλα…

Ξέρω, ξέρω. Ανασφάλεια. Αυτή είναι και η… ούγια της εποχής. «Φρικτές βιομηχανίες κρέατος στουμπώνουν τα ζώα με πανίσχυρα αντιβιοτικά, δημιουργώντας έτσι νέα ανθεκτικά σούπερ μικρόβια, που υπολογίζεται ότι θα σκοτώνουν 10 εκατομμύρια ανθρώπους τον χρόνο μέχρι το 2050! Αν όμως καταφέρουμε τα McDonald’s να σταματήσουν την κατάχρηση των αντιβιοτικών, το μέγεθος της εταιρίας είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να κατευθύνει την παγκόσμια παραγωγή κρέατος προς ένα βιωσιμότερο μοντέλο. Ας τους πιέσουμε τώρα, για να αποτρέψουμε την επόμενη πανδημία και να βοηθήσουμε εκατομμύρια βασανισμένα ζώα –υπόγραψε, διάδωσέ το!», σου στέλνει το μήνυμα το Avaaz και οι… φρικτές βιομηχανίες πάνε χεράκι-χεράκι με τις φρικτές σκέψεις, που προσπαθούν να σκιαγραφήσουν το απόφθεγμα «είσαι ό,τι τρως» -και το αντίθετο…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά σε στέλνουν στον βιγκανισμό, που κι αυτός τρέχει ανεξέλεγκτος, όπως και όλες οι νέες συνθήκες που κάνουν προσπάθεια να βρεθούν σε μια καλή σειρά στη… «νέα τάξη», τα… μαθήματα της οποίας, καλούμαστε να παρακολουθήσουμε, ανελλιπώς… Απουσίες δε δικαιολογούνται! Και κανονικά, θα έπρεπε να είμαστε κι ευγνώμονες. Τι; Προτιμάμε να μη γνωρίζουμε; Δε συμφέρει… Επειδή έχει και… παρακάτω. Και τα… κενά, όπως στα μαθηματικά, αλλά και στο Μετρό είναι πρόβλημα… και κίνδυνος.

Απλώς, μην ξεχνάμε τα φιστίκια. Αν αποφασίσουμε ότι η ζωική πρωτεΐνη δεν είναι του γούστου μας, για πολλούς και διάφορους λόγους…

Κι έτσι όπως γίνεται, όλο και πιο σύνθετο το παζλ, είναι λογικό να σκεφτόμαστε «πλαζ». Ένας απολύτως φυσιολογικός και τόσο δα… αναγραμματισμός, μπας και έρθουμε στα ίσα μας, έστω και πρόσκαιρα. Διότι τα μπιτς μπαράκια άνοιξαν και μέχρι την Παρασκευή, θα έχουμε κλείσει το κεφάλαιο του λοκντάουν -γι’ αυτήν τη σεζόν, τουλάχιστον.

Άντε κι εις ανώτερα… αν και δε θέλω να φανταστώ, τι μπορεί να σημαίνει αυτό…

Και είναι τέτοια η πρεμούρα μας, καθώς πλησιάζει η ώρα της… απελευθέρωσης που το… σφάξιμο κυβέρνησης αξιωματικής αντιπολίτευσης για το εργασιακό «παίζει» μόνο του. Από τη μία, καλώς. Διότι ούτως ή άλλως, το ψέμα κι η αλήθεια στην πολιτική σκηνή έχουν γίνει κουβάρι και… χάνεσαι. Υπολογιστής να ήσουνα θα τα έβρισκες σκούρα…

Από την άλλη, βέβαια, είναι ότι το εργάκι -το δούμε δεν το δούμε-… θα το πληρώσουμε και μάλιστα πολύ πιο ακριβά απ’ όσο κοστίζει ένα εισιτήριο πρώτης σειράς… Γιατί, θα είναι διαρκείας και επαναλαμβανόμενο.

Και να μην ξεχνάμε το βασικότερο, πως είναι «τακτοποιημένο»… Κι αν επιμένουμε να αισθανόμαστε φυσιολογικά, τότε απλώς θα πρέπει να θυμώνουμε… Που το φτιάξαν με τρόπο, ώστε να γλιτώσουν από τους «από πάνω»… Γιατί, έχουν κι αυτοί από τέτοιους. Κι εμείς, στο χαμηλότερο σκαλί της… εταιρικής αλυσίδας τραβάμε κουπί και συνεχίζουμε. Και ελαστικό ωράριο, σχεδόν από δεκαετίας και κατάργηση του οκταώρου και τρέχα να μετράς και να… κολλάς υπερωρίες και… φύκια για μεταξωτές κορδέλες που τα έχουμε περάσει στο λαιμό και κάνουμε ότι μας πάνε κιόλας. Κι όσο πειθόμαστε ότι δεν υπάρχει διέξοδος, τόσο αυτά θα σφίγγονται γύρω-γύρω, σε ένα ιδιότυπο κολιέ.

Τι νομίζαμε, ότι επειδή τα βρήκαμε έτοιμα, δε σήμαινε ότι δεν έπρεπε και να τα φροντίζουμε. Ή ότι δε θα έρχονταν η ώρα (αφού δεν τα φροντίσαμε) να τα διεκδικήσουμε από την αρχή…

Αν κι αυτό, φαντάζει και μάλλον είναι πολύ μακρινό…

Γι’ αυτό, εκτυπωτή, μην ξεχάσεις. Να τυπώνουμε τους κωδικούς για τη γραφειοκρατία που δεν παραδίδει τα όπλα, όσο υπάρχουμε εμείς να την ταΐζουμε και να τη συντηρούμε…

Και καμιά φορά, έτσι για το… ξεκάρφωμα να τυπώνουμε και κανέναν από τους κώδικες που μας έμαθαν εκείνα τα σχολεία κι εκείνες οι οικογένειες που τώρα είναι απλώς φωτογραφίες…

Που αν είχαν φανταστεί ότι θα μπορούσαν να γίνουν και… φωτοτυπίες, ίσως και να προσπαθούσαν περισσότερο… Γιατί, οι απουσίες μας πολλές. Κι αδικαιολόγητες…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι!