Χαμός έγινε το πρώτο σαββατοκύριακο χωρίς λοκντάουν. Με αεροπλάνα, βαπόρια, αυτοκίνητα, πατίνια… Κάναμε τη διαφορά. Καθώς, «του Έλληνα, ο τράχηλος, ζυγό δεν υπομένει», αυτός πήγε… θάλασσα. Ήταν κρύα. Ε, εντάξει το θρακικό πέλαγος είναι… ποταμίσιο. Είχε και συννεφιά… (θα έβρεχε κάπου), αλλά, εμείς εκεί. Επιμέναμε να μην παραλαμβάνουμε το μήνυμα… Κι έτσι, το πήρε το ποτάμι…

Μην είναι και το μόνο; Τόσα και τόσα έμειναν χωρίς αποδέκτη. Και καλά, τα προηγούμενα χρόνια… Λέγαμε ένα «είχα κατεβάσει το ακουστικό» και καθαρίζαμε… Τώρα, όμως, που όλα είναι ασύρματα και smart, μας σώθηκαν και οι δικαιολογίες. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε, αφού δεν καταδεχτήκαμε ούτε και να τις αναπροσαρμόσουμε… Γιατί, αν συνεχίζουμε να λειτουργούμε στις σύγχρονες απαιτήσεις με όρους παλιακούς, άκαιρους κι… ασύμμετρους, τότε εκτός που εκτιθέμεθα, πρέπει να προβληματιζόμαστε και για τον δείκτη ευφυΐας μας… Μη μας κάνει εντύπωση που μας πήρε φαλάγγι η Apple και η Samsung (λέω τώρα…)

Όπως… η υπενθύμιση Μητσοτάκη Τσιόδρα. Ότι, δηλαδή, μπορεί να έχουμε ανοίξει και να τους περιμένουμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχει αλλάξει κάτι. Δε μας έχει αφήσει, σου λέει, η πανδημία, τι δεν καταλαβαίνουμε;;; Γιατί, ελευθερία, δε σημαίνει ανευθυνότητα -σου λέει. Θα πρέπει να βάλουμε μπροστά την ατομική μας ευθύνη και να συνεχίσουμε, όπως ορίζει η συγκεκριμένη συνθήκη. Και το… αφηνίασμα που παρατηρήθηκε ήδη… πριν την άρση, δε θα μας πάει πολύ μακριά. Να, αυτό το τελευταίο, δε χρειαζόταν να ειπωθεί, καθώς το ξέρουμε… Εξ ου και ότι αφηνιάσαμε…

Επίσης, ήδη έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ότι η ελευθερία δημιουργεί και… ανισότητα. Δηλαδή, εγώ μέσα κι ο τουρίστας έξω. Εγώ, στην ημικανονικότητα, αυτός σε… φρενήρη κατάσταση. Εγώ, μασκοφόρος και με πλήρη εξάρτηση, αυτός, όπως τον γέννησε η μαμά του και ό,τι ήθελε προκύψει… Γιατί, οι… Χαβανέζοι πώς το κάνουν κιόλας, από το ’45; Επειδή δε φοράμε… φούστες; Επειδή, το 45 είχαμε άλλα; Επειδή θεωρούμε… κατοχυρωμένες τις αξίες μας και πορευόμαστε νομίζοντας ότι τις… ακολουθούμε;

Ένα, μόνο, είναι σημαντικό να επισημανθεί. Ότι εδώ κι έναν χρόνο αποδεικνύεται πόσο λάθος έκανε η Κεραμέως που έβγαλε τις κοινωνικές επιστήμες έξω από το σχολείο… Βέβαια και μέσα που ήταν, μικρό το όφελος αν κρίνει κανείς εκ του αποτελέσματος… Αλλά και πάλι… Γιατί, αναγκάζεται ολόκληρος πρωθυπουργός και… κοτζάμ λοιμωξιολόγος να παραδίδουν μαθήματα πολιτικής αγωγής και οικονομίας. Δεν υπάρχει… σεβασμός. Τίποτα!

Όπως… το κλείσιμο της Νυμφαίας, την ίδια μέρα που άνοιγε ο τουρισμός σε όλη τη χώρα. Μα, γιατί μας κάνει εντύπωση. Αφού στη Θράκη, όλα γίνονται ανάποδα… Σα να είμαστε καθρέφτισμα… Της πραγματικότητας… των άλλων. Γιατί η δική μας είναι πολύ συγκεκριμένη και, πολύ φοβάμαι, πως συνάδει απολύτως με αυτήν την εξέλιξη. Μόνον, μία επισήμανση: Ο συνοριακός σταθμός συμμετείχε… στην πρόβα τζενεράλε της τουριστικής περιόδου πριν από ένα μήνα. Ε, πώς άνοιξε; Πώς λειτούργησε; Πώς πέρασαν -όσοι πέρασαν, τέλος πάντων; Αφού ούτε τότε διέθετε τις αναγκαίες υποδομές, με ποιον τρόπο τηρήθηκαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

Οπότε, ας μην κοροϊδευόμαστε. Όλοι γνώριζαν, όλοι είχαν «εικόνα». Και δεν έκαναν τίποτα, έστω, εν μέσω πρόβας να αλλάξει το σκηνικό. Να μπει ένα λυόμενο, βρε αδελφέ…

Και οι οικονομικές συνέπειες είναι πολύ σημαντικές και δεν πρέπει να τις υποτιμούμε, κυρίως σε μια περίοδο που το AMBER ALERT έχει φωτογραφία την… τοπική οικονομία. Αλλά είναι και το άλλο^. το πιο ουσιαστικό, το πιο βαθύ, αυτό που καθορίζει και τα επιμέρους. Ότι μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας… Και σαν… ξεπεσμένοι αριστοκράτες επιμένουμε να κρατάμε τη μύτη μας ψηλά… Λέτε να έχει παραλύσει από την… «μυρωδιά»;

Όπως… ότι περισσότερες από 55 ώρες εργασίας την εβδομάδα αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου λόγω καρδιαγγειακών προβλημάτων, όπως λέει η έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αλλά και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Είδατε, ο έλεγχος του πληθυσμού της γης δε γίνεται μόνο με έναν… τρελοϊό. Δηλαδή, αυτός χρησιμοποιείται σαν… καμβάς για τα υπόλοιπα που… δεν υπολείπονται… Αντιθέτως, διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη… του έργου. Κι έτσι, όπως αλλάζουν όλα στα εργασιακά -στην ουσία, παγιώνονται- καλό είναι να σκεφτεί ο καθένας, στο πλαίσιο και της ατομικής του ευθύνης, πώς θα πορευτεί σ’ αυτήν τη ζωή, που… του ’μεινε.

Γιατί, ο κορωναϊός μπορεί να μας παίζει στα ίσα, αλλά και οι υπόλοιπες γνωστές και άγνωστες ασθένειες εδώ είναι και δεν πρόκειται να φύγουν. Κι έτσι, όπως ο αχαρτογράφητος εχθρός έχει θρονιαστεί στον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα υγείας, είναι πιο εύκολο να... πούμε το ποίημα ως παράπλευρες απώλειες, παρά, εξαιτίας του μεγάλου εχθρού. Και κάπως θα πρέπει να τακτοποιηθούμε εάν μας έμεινε έστω και ψήγμα αυτοσυντήρησης. Ε;

Τι θα κάνουμε, ας πούμε, με τις Κυριακές... Διότι, ξαφνικά μας «κόλλησαν» δυο απανωτές, στο πλαίσιο… της άρσης των περιορισμών. Δηλαδή… σα να έπρεπε να… αποκατασταθεί η Κυριακή -και να την που απελευθερώθηκε. Καλό;;;

Εντάξει, τη λύση θα έπρεπε από την αρχή να τη δώσουν οι καταναλωτές. Γιατί, μπορεί να σου λείπει η πάστα ντομάτας για να κάνεις το κοκκινιστό στο κυριακάτικο τραπέζι, όμως δεν είναι και τόσο δύσκολο να παραλλάξεις το πιάτο… Πάντα υπάρχει τρόπος και η λύση δεν είναι να βγαίνεις για ψώνια την Κυριακή, όσο κι αν σου κοστίζει… Γιατί, με αυτή τη λογική, αργότερα, θα σου… κοστίσει περισσότερο.

Είναι που τα μηνύματα παραμένουν αδιάβαστα και γεμίζουν τον… «σκληρό». Και μετά αυτός… «σέρνεται». Και χρειάζεται, σου λέει, ανασυγκρότηση και άλλα μερεμέτια, που όμως είναι ανώφελα από την αρχή…

Το μόνο που χρειάζονταν ήταν να τα διαβάζουμε. Να πετάμε την… σκαρταδούρα και να προετοιμαζόμαστε ώστε να είμαστε σε θέση να… πετάξουμε οτιδήποτε από τα υπόλοιπα.

Γιατί, τώρα, αυτό που… πετιέται, είμαστε εμείς. Και μάλιστα στα βαθιά…

Γιατί επιμένουμε απροετοίμαστοι, ασχεδίαστοι και χωρίς… μπρατσάκια.

Και το χειρότερο…. συνεχίζουμε να κατεβάζουμε το ακουστικό…

Χριστός Ανέστη, συνάνθρωποι...