Το «βουνό», το «μονοπάτι», ο κυρ Νίκος, ο μπάρμπα Νίκος, ο Νίκος Σουμάδης, κατακτώντας όλες τις κορυφές της Ελλάδας και κάποιες πολύ ψηλές, στα μήκη και πλάτη του πλανήτη, ξεκίνησε για την ψηλότερη κορφή, γι  αυτή που χάνεται ψηλά στους ουρανούς.

Ένα σύμβολο του βουνού, μυώντας εκατοντάδες παιδιά στην ορειβασία και συνοδεύοντας-οδηγώντας,  δεκάδες Ορειβατικούς Συλλόγους στην ευρύτερη περιοχή μας, για πολλές δεκαετίες, συνέδεσε το όνομά του με την αληθινή αγάπη για τη φύση και  τα βουνά.

Ο Νίκος Σουμάδης, άπλωνε το χέρι και σε οδηγούσε με την ψυχή του προς τα άνω, σε συνόδευε με τη σκέψη του, σε εμψύχωνε με το βλέμμα και τα τραγούδια του, σε ελάφρυνε παίρνοντας και το δικό σου σακίδιο, για λίγο, στα δύσκολα της διαδρομής, πήγαινε με τον δικό σου ρυθμό για να σε διευκολύνει στην ανάβαση….

Γνώριζε, με εξαιρετική λεπτομέρεια, κάθε διαδρομή, που οδηγούσε σε οποιαδήποτε  κορυφή, είχε πάντα στο σακίδιό του «βοήθεια» και για τους μη έμπειρους,  και σε ενέπνεε μεταδίδοντάς σου σιγουριά και ασφάλεια….

Σε στιγμές δύσκολες, έβλεπες καθαρά, ότι δεν ήσουν απλά με έναν συνοδοιπόρο, αλλά με έναν άνθρωπο που είχε το βουνό μέσα του, είχε το ένστικτο  της επιβίωσης της ομάδας σε υψηλό βαθμό και την εμπειρία, χωρίς πυξίδες, να προσανατολιστεί ακόμη και όταν το χιόνι και η χαμηλή ορατότητα, δε σε άφηνε να δεις μπροστά σου περισσότερο από ένα μέτρο…..

Ένας σπάνιος άνθρωπος, που έκανε χιλιάδες χιλιόμετρα στο βουνό, που καθάριζε με το πέρασμά του μονοπάτια, που η σήμανση των μονοπατιών γι αυτόν ήταν ένα χαρούμενο καθήκον και παρακαταθήκη για τους νέους, που τους έκανε, με κάθε τρόπο, να αγαπήσουν τη φύση, να σεβαστούν το βουνό.

«Γιαουρτωμένο» σε βλέπω, έλεγε πειράζοντας με χαμόγελο κανέναν της ομάδας που αγκομαχούσε στις αναβάσεις και έσπευδε να δώσει ένα χέρι βοήθειας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι με την ψυχή, κυρίως,  ανεβαίνει κάποιος το βουνό και όχι με τα πόδια και τη δύναμή του…. Ήξερε ότι σε λίγα μέτρα, ανεβαίνοντας το ηθικό, θα φύγει η κόπωση, θα ελαφρύνουν τα πόδια, η προσπάθεια θα συνεχιστεί και η κορυφή θα κατακτηθεί….

Ο Νίκος ο Σουμάδης έτσι ακριβώς ήταν σε κάθε δραστηριότητα της ζωής του. Αφουγκραζόταν τις ανάγκες των γνωστών και φίλων του και έσπευδε να βοηθήσει, να σταθεί, να νοιαστεί, να προσφέρει, να χαμογελάσει, να δώσει χαρά, ελπίδα και κουράγιο, να συνδράμει ουσιαστικά.

Ο Νίκος ο Σουμάδης, ήταν ο ίδιος το «μονοπάτι», ήταν ο ίδιος το «βουνό» και τώρα γίνεται το καθαρό, δροσερό, ελαφρύ αεράκι  του βουνού που ταξιδεύει ανηφορικά προς την ψηλότερη κορυφή των ουρανών….. και είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι θα την πατήσει και αυτήν, με σεβασμό, χαρά  και αγάπη, όπως πάντα έκανε.

Μπάρμπα Νίκο, καλές αναβάσεις σε όλους μας.

Στον Άγιο Νικόλαο της Ξάνθης,  στη 1 το μεσημέρι, θα χαιρετηθούμε και θα χωρίσουν, για λίγο, τα μονοπάτια μας.

Θα αγκαλιαστούμε και πάλι, στην κορυφή.