Ξάνθη: Η Στέλλα Δενδηλιάρη, μας κάνει για μία ακόμη φορά υπερήφανους.

-Σ. Δενδηλιάρη: Δύο ακόμη ποιήματα, που έγιναν τραγούδια

Για μία ακόμη φορά η Ξανθιώτισσα εκπαιδευτικός Στέλλα Δενδηλιάρη μας εκπλήσσει ευχάριστα και μας κάνει υπερήφανους, καθώς δύο ποιήματά της, που έγραψε αρκετά χρόνια πριν, συνεχίζουν να είναι επίκαιρα στο σήμερα,  με ζητήματα που απασχολούν όλη την κοινωνία και ζητούν επίμονα απαντήσεις….

Ένας αντικατοπτρισμός, ψυχής και σώματος, μπροστά σε έναν διαφορετικό καθρέφτη, που λέει πάντα την αλήθεια, της ζωής και της έκφρασης.

Κοινωνικός προβληματισμός, ευαισθησία, ενσυναίσθηση, χαρακτηρίζουν τους στίχους και η Στέλλα Δενδηλιάρη παρούσα, δημιουργεί εικόνες  με τη γλώσσα της αλήθειας, λέει αυτά που σκεφτόμαστε αλλά αδυνατούμε, αρκετές φορές, να πούμε.

Διαμαρτυρία, κατάθεση ψυχής, σιγοψιθύρισμα και ένα χάδι αχνό, τρυφερό, ζεστό στα λόγια και στον ήχο.

Ο σπουδαίος ενορχηστρωτής  Γιάννης Κ. Ιωάννου, υπογράφει το νέο του άλμπουμ,  με τίτλο «Ο Πόλεμος και η Ειρήνη»  και  έρχεται τώρα και ως ερμηνευτής να εκφράσει την ψυχή του.

 

 

Η Στέλλα Δενδηλιάρη τοποθετεί χωροχρονικά τους στίχους της, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμαστε τα υποκειμενικά όρια των συμβαινόντων.

 

Φονιάδες στο όνομα Θεών

 

Το τραγούδι γράφτηκε μετά από την πολλαπλή τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, με επίκεντρο την αίθουσα συναυλιών Ματακλάν το 2015.

 

Όμως τα εγκλήματα με πρόσχημα τη θρησκεία δεν έχουν δυστυχώς τελειωμό, με τραγικό παράδειγμα πρόσφατα τον θάνατο της 22χρονης Μάχσα Αμινί στο Ιράν.

 

Οι στίχοι:

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΣΤ ΌΝΟΜΑ ΘΕΏΝ

 

 Αυτή η ομίχλη των μυαλών που εξουσιάζει

 θύτες με μάσκες ηγετών Με αηδιάζει.

 

Λευκά πανιά οι συμφορές Χλωμά σεντόνια

Των ηττημένων οι σπορές δρουν υποχθόνια.

 

Φονιάδες στ’ όνομα Θεών μ’ ανθρώπων σφαίρες

Παντού ερείπια βωμών της γης σκακιέρες.

 

Ματώνει η νύχτα απ’ των στοιχειών την παραζάλη

αρένα ταυρομαχιών αίμα κι αιθάλη.

 

Μετά τη φρίκη της ψυχής κλείνει η αγκύλη

Αρχή μιας νέας κατοχής για ν´ αναγγείλει.

 

 

 

Που ταξιδεύεις μοναχός

 

Το τραγούδι γράφτηκε το 2016 όταν η κάμερα κάποιου ρεπόρτερ κατέγραψε ένα μικρό παιδί από τη Συρία να ταξιδεύει μόνο του.

 

Δεν είναι φυσικά, το μοναδικό παιδί που εξαιτίας του πολέμου χάνει τους γονείς του ή αναγκάζεται να αποκοπεί από την οικογένεια του.

 

Στην πιο τρυφερή ηλικία βιώνει καταστάσεις τραγικές και προσπαθεί να πορευτεί ολομόναχο, δίχως προστασία, στο άγνωστο.

 

Όπως κι ο μικρός από την Ουκρανία, που προχωρούσε κλαίγοντας με λυγμούς, κουβαλώντας όλα του τα όνειρα, τα παιχνίδια και τα χάδια σε μια νάιλον σακούλα.

 

 

Οι στίχοι:

 

 ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

 

Ώρες που δύσκολα περνούν

Δρόμοι συρμάτινοι τα χνάρια

Του χρόνου οι στιγμές γερνούν

Ψυχές στου κόσμου τα παζάρια

 

 Που ταξιδεύεις μοναχός

Μέσα στου κόσμου το ρημάδι

Δες της σιωπής σου ο αχός

 Της μοίρας έγινε υφάδι

 

 Κι αν αργοσβήνει η γιορτή

 Στο σκουριασμένο εκείνο βλέμμα

Φίλων που γίνονται εχθροί

Μικρέ μου ήρωα πολέμα

 

Για μια αγκαλιά, για μια πνοή

 Αχ πως πονά αυτό το χάδι

Που δίνει ανάσα το πρωί

 Και τη ζητά πίσω το βράδυ

 

Μα όταν ξεσπάσει η βροχή

 Με δύναμη κι ορμή στο χώμα

 Τότε θα αλλάξει η εποχή

Και τ ουρανού το σκούρο χρώμα

 

Και θα ξεθάψει την οργή

 Για της ζωής σου την ορφάνια

 Τάγμα θανάτου οι συνεργοί

 Στης συμφοράς τα μεϊντάνια

 

 

 

 

Σημείωμα του Γιάννη Κ. Ιωάννου

Αρχική σκέψη  για αυτόν τον κύκλο τραγουδιών ήταν «Αντιπολεμικά». Όμως, ήταν μόνο τρία τραγούδια, γραμμένα αρκετά χρόνια πριν και φυλαγμένα για πιο κατάλληλες μέρες. Σκαλίζοντας τους σκληρούς μου δίσκους για κάτι ακόμα βρήκα, μα όχι και πολύ άμεσα σχετιζόμενα με πόλεμο. Σκέφτηκα πως ο τίτλος δεν είναι κατάλληλος και η απάντηση ήρθε αυτόματα, κοιτάζοντας αυτά τα τρία που είχα ήδη. Ναι, «Ο Πόλεμος και η Ειρήνη» τα χωράει όλα! Ο Πόλεμος σπρώχνει τους ανθρώπους σε οριακές καταστάσεις και η Ειρήνη είναι πάντα… μια γυναίκα. Ναι, μου ταίριαζαν και τα δύο. Ήμουν οριακά στο συναίσθημα και τα αποτελέσματά του έφταναν καθημερινά, καθώς πλησίαζα στα 70.

Είπα τότε πως ήρθε πραγματικά ο καιρός για το πρώτο μου άλμπουμ.

Ήταν κι αυτές οι ενοχές απέναντι στη Μίνα, τη Στέλλα, την Αίμη, τη Λίνα, τον Λέανδρο, που ήξεραν πως είχα μελοποιήσει τα λόγια τους και τραγούδια δεν άκουγαν. τους ζητώ συγνώμη. Δεν ήμουν έτοιμος. Τώρα είναι η σωστή στιγμή.

Αισθανόμουν δε, πως κανείς δεν θα μπορούσε να εκφράσει και να ερμηνεύσει αυτό που ένοιωθα, καλύτερα από μένα τον ίδιο. Κι ας μην είμαι επίσημα «τραγουδιστής». Θυμήθηκα έτσι την αείμνηστη φίλη μου, την Αρλέτα, που έλεγε και ξανάλεγε…

«Εμείς δεν είμαστε επίσημοι καλλιτέχνες».

Πράγματι, ποτέ μου δεν ένοιωσα τέτοιος. Και τι είναι αυτό που χρήζει κάποιον οτιδήποτε «επισήμως»; Μήπως το λαμπρό παρελθόν του; Γιατί εγώ θέλω να κοιτώ προς το μέλλον κάθε μέρα που περνάει. .

Συμπεριέλαβα και δύο τραγούδια που δεν είναι συνθέσεις μου, μα συνδέθηκα μαζί τους γιατί ήρθαν αυτά σε μένα και αγαπηθήκαμε. Πρόκειται για «Το Δωμάτιο» της Λένας Παππά, που μελοποίησε και ερμήνευσε ο Χάρης Κατσιμίχας σε δική μου ενορχήστρωση, στο άλμπουμ «της Αγάπης Μαχαιριά» (1989) και «Ο Μέτοικος» του Ζωρζ Μουστακί, με τους ελληνικούς στίχους του  Δημήτρη Χριστοδούλου, ένα τραγούδι που αγαπούσε ο αείμνηστος πρόσφυγας πατέρας μου, ο Κώστας Ιωάννου!
Παρασύρθηκα όμως σε σκέψεις και καλύτερα να σας αφήσω να ακούσετε τα μουσικά μου καμώματα, αν φυσικά έχετε την περιέργεια. Και αν σας αρέσει αυτό που θα ακούσετε, μη διστάσετε να πείτε μια κουβέντα και σε κάποιους άλλους, όχι τίποτ’ άλλο, μα να κυκλοφορούν τα νέα! –Καλή ακρόαση!

 

Ο Γιάννης Ιωάννου, σε πορεία προς το φως

 

Η νέα δουλειά του συνθέτη, αλλά και σπουδαίου ενορχηστρωτή πάμπολλων έργων της ελληνικής δισκογραφίας, Γιάννη Κ. Ιωάννου, έρχεται να τον προσδιορίσει και ως ερμηνευτή πλέον αλλά και σαν άνθρωπο που συλλέγει τις εμπειρίες της ζωής του και τις αφήνει να πετάξουν αρμονικά πάνω από πολλά ίδια ανθρώπινα συναισθήματα.

 

Το υλικό, βγαλμένο πραγματικά από συρτάρια άλλων εποχών και στιγμών, κατάλληλο να βρει το δικό του «timing», αφού η ίδια η ζωή είναι μια Πόλεμος και μια Ειρήνη. Τις περιγραφές των φίλων του στιχουργών τις κράτησε μέσα στα χρόνια, νιώθει ότι άργησε, αλλά δεν ήταν έτοιμος. Όταν ένιωσε έτοιμος ήταν και η ώρα.

 

Το υλικό περιέχει και τρία οργανικά μουσικά κομμάτια του Γιάννη Κ. Ιωάννου, δύο πρόσφατα φτιαγμένα και ένα παλιότερο, από κύκλους μουσικούς που σήμερα βρίσκουν πάλι το σκαλοπάτι που χρειάζονται. Και ακόμα δυο επιλογές, προσεκτικά βγαλμένες από την εσωτερική ανάγκη του καλλιτέχνη και ανθρώπου Γιάννη Κ. Ιωάννου.

 

Σε πρότερη εποχή ενορχηστρώνει το «Δωμάτιο» της Λένας Παππά, στην σύνθεση των αδελφών Κατσιμίχα και σήμερα το ερμηνεύει κιόλας, παίρνοντας άτυπα την σκυτάλη από τον Χάρη Κατσιμίχα να δώσει «άλλη μια ζωή» σε αυτό το υπέροχο μελοποιημένο «στιχοποίημα». Το άλλο, πολυτραγουδισμένο και συγκινησιακά βγαλμένο, σχεδόν από τα χείλη όλων των Ελλήνων, «Ο Μέτοικος» των Δημήτρη Χριστοδούλου και Ζορζ Μουστακί. Αφιερωμένο στην μνήμη του πρόσφυγα πατέρα του, Κώστα Ιωάννου.  

 

Λέει ο ίδιος ο συνθέτης και ερμηνευτής:

 

«Αρχική σκέψη για αυτόν τον κύκλο τραγουδιών ήταν «Αντιπολεμικά». Όμως, ήταν μόνο τρία τραγούδια, γραμμένα αρκετά χρόνια πριν και φυλαγμένα για πιο κατάλληλες μέρες. Σκαλίζοντας τους σκληρούς μου δίσκους για κάτι ακόμα βρήκα, μα όχι και πολύ άμεσα σχετιζόμενα με πόλεμο.

 

Σκέφτηκα πως ο τίτλος δεν είναι κατάλληλος και η απάντηση ήρθε αυτόματα, κοιτάζοντας αυτά τα τρία που είχα ήδη. Ναι, «Ο Πόλεμος και η Ειρήνη» τα χωράει όλα! Ο Πόλεμος σπρώχνει τους ανθρώπους σε οριακές καταστάσεις και η Ειρήνη είναι πάντα… μια γυναίκα. Ναι, μου ταίριαζαν και τα δύο».

 

Είναι σίγουρο ότι ο ακροατής θα βρει στα τραγούδια και τα μουσικά κομμάτια αυτού του άλμπουμ τον δικό του εαυτό, σαν ανάμνηση, σαν φωνή διαμαρτυρίας, σαν κατάθεση ψυχής, σαν σιγοψυθίρισμα.

 Είναι σίγουρο επίσης ότι θα καθίσει να το ακούσει με προσοχή, γιατί ακόμα κι η σειρά στο άλμπουμ «Ο Πόλεμος και η Ειρήνη» παίζει το ρόλο της.

 

 

                                    Το Άλμπουμ

 

 

  1. Ο Πόλεμος και η Ειρήνη 3:58 (στίχοι Αίμη Καραγιαννάκη)
  2. Ραδιενέργεια 3:16 (στίχοι Μίνα Πέτρου Βενετσάνου)
  3. Γενιά μου 3:54 (στίχοι Λέανδρος Πολενάκης)
  4. Το Ταξίδι στην Κίσσαμο 4:01 (σόλο πιάνο, Γιάννης Κ. Ιωάννου)
  5. Φονιάδες στο Όνομα Θεών 3:34 (στίχοι Στέλλα Δενδηλιάρη)
  6. Που ταξιδεύεις Μοναχός 4:10 (στίχοι Στέλλα Δενδηλιάρη)
  7. Ο Ερχομός 3:44 (οργανικό, Γιάννης Κ. Ιωάννου)
  8. Το Δωμάτιο 4:54 (ποίηση Λένα Παππά, σύνθεση Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
  9. Ο Μέτοικος 2:47 (ποίηση Δημήτρης Χριστοδούλου, σύνθεση Ζωρζ Μουστακί)
  10. Η Βροχή 3:03 (στίχοι Λίνα Δημοπούλου)
  11. Μια Νέα Αρχή (Μετά τη Βροχή) 3:53 (οργανικό, Γιάννης Κ. Ιωάννου)

     

Σύνθεση – Ενορχήστρωση & Ερμηνεία: Γιάννης Κ. Ιωάννου
 

 

 

 

 

 

 

 

Σύνταξη-Επιμέλεια: Τηλέμαχος Αρναούτογλου

Καλλιτεχνικά
Κοινωνικά
Πολιτιστικά
Τοπικά