Ένας νέος χάθηκε! Ένας νέος, κάθε νέος, κάθε ψυχή αξίζει περισσότερο από όλο το σύμπαν. Και ένας άνθρωπος μόνο αν βρισκόταν στη γη, θα κατέβαινε γι αυτόν τον ένα, ο Χριστός, να τον σώσει. Ο λόγος που χάθηκε ο συγκεκριμένος νέος, είναι τα χρήματα.

Ήταν πλούσιος. Ήθελε ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. Να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: χρυσό και Χριστό! Να συμβιβάσει χρήματα και παράδεισο. Αλλ' ο παράδεισος δεν εξαγοράζεται με χρήματα.  Η, μάλλον, μπορεί να αγορασθεί με χρήματα, όταν προσφέρουμε τα χρήματα στην ελεημοσύνη.

Το κλειδί του παραδείσου είναι η ελεημοσύνη. Ο νέος του ευαγγελίου πίστευε ότι υπάρχει η αιώνια ζωή. Άλλωστε η ζωή, αν δεν είναι αιώνια, δεν είναι ζωή. Είναι θάνατος. Με αγωνία ζητούσε από τον Χριστό το κλειδί του παραδείσου: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσας, ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» Είχε ο νέος άρκετα θρησκευτικά κλειδιά. Νόμιζε, ότι μ’ αυτά θα άνοιγε την πόρτα της αιώνιας ζωής. Και ήθικος φαινόταν. Και με τους γονείς του καλά τα πήγαινε. Και άλλα καλά θρησκευτικά καθήκοντα επιτελούσε. Αλλά όλα τα θρησκευτικά κλειδιά του αποδείχτηκαν αντικλείδια. Και αυτό, διότι δεν είχε το ένα, το αληθινό, την αγάπη. Του το πρόσφερε ο Χριστός: «Ύπαγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανοίς και δεύρο ακολούθει μοι» .

Αξιολύπητος ο νέος εκείνος, χάθηκε. Αξιολύπητος και πολύς κόσμος σήμερα. Η προσκόλληση στην ύλη, η μανία για τα λεφτά, η πλεονεξία, η πολυτέλεια, τον έχουν διαφθείρει.

Φαντασθείτε αετό να θέλει να πετάξει και να του έχουν δέσει τα φτερά με βαρύδια. Ζυγίζουν τα βαρύδια, ναι, αλλ' ο αετός δεν μπορεί ν' απογειωθεί στους γαλανούς ουρανούς. Υποχρεωτικά παραμένει προσγειωμένος στη γη, στη λάσπη. Αετός είναι ο άνθρωπος, πλασμένος όχι για το χώμα, αλλά για τους ουρανούς. Μόνο τινάζοντας την ύλη και το φιλόυλο πνεύμα αφήνεται ελεύθερος για το ανέβασμά του στην αιώνια ζωή.

Το χρήμα υπάρχει για να κυλάει από χέρι σε χέρι. Αν σταματήσει, αν λιμνάσει στη λεγόμενη αποταμίευση, σε καταθέσεις και μετοχές, τότε θανατώνει την ψυχή του ανθρώπου.

Το μέτρο μας το δίνει ο απόστολος Παύλος: «Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα».