Ο ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠΌ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΖΩΝ- ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΤΟΥ 2012 

του Θανάση Μουσόπουλου

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες.

Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων. Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ'ένα τυχαίο γεγονός. Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Άι- Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, κ.ά.) Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή.

Ένα "διάλειμμα" ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Το πρώτο του βιβλίο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς... " (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;" (Γράμματα, 1988). "Κοσμοκαλόγερος", σαν τους ήρωες ορισμένων από τα βιβλία του. Έφυγε από τη ζωή στα 82 του χρόνια. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο της Αθήνας, στις 20 Νοεμβρίου 2012, ενώ "πάλεψε" με τον καρκίνο αρκετά χρόνια.

ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ συγγραφέα – ποιητή musop.scriptor@gmail.com
ΛΟΓΙΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟ

Δε σκοπεύω να πω πολλά για τη φυγή του Χρόνη Μίσσιου. Θα ήθελα απλά να τονίσω δυο τρία πράγματα από την παρουσία και προσφορά του καβαλιώτη αυτού αγωνιστή και πνευματικού ανθρώπου.

Τα μέσα ενημέρωσης (ή συσκότισης, ανάλογα) είπαν και έδειξαν και έγραψαν πολλά τούτες τις μέρες.

Το βιβλίο του «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» που κυκλοφόρησε το 1985 σε ηλικία 55 ετών, ενώ είχε φάει τις φυλακές και τις εξορίες με το κουτάλι, είναι ένα βιβλίο ‘σύμβολο’ μιας εποχής και μιας στάσης. Και μόνος ο τίτλος, για όσους δε διάβασαν το βιβλίο, είχε ένα βαρύ σημαινόμενο.

Το δεύτερο, πολύ σημαντικό, ο Μίσσιος προκάλεσε προβληματισμό για το τι είναι και τι δεν είναι αριστερά. Γι’ αυτό το πρώτο και τα επόμενα βιβλία του τα κόμματα της αριστεράς τα έβλεπαν κάπως μουδιασμένα έως εχθρικά. Ας το πούμε απλά, Αριστερά δεν είναι τι ψηφίζεις αλλά τι κάνεις στην καθημερινή σου ζωή.

Το τρίτο σημείο είναι η πρωταρχική σημασία που έδινε στον άνθρωπο και στη φύση. Οποιαδήποτε άποψη, θεωρία και κοσμοαντίληψη όταν δε δίνει πρωταρχική θέση στις ανθρωπιστικές αξίες και στη διάσωση του περιβάλλοντος, δεν είναι προοδευτική και αριστερή. Δεν είναι παρεπόμενα, είναι προαπαιτούμενα της ανάπτυξης – ο ανθρωπισμός και ο σεβασμός της φύσης.

Αυτά ήθελα να πω, χαιρετώντας το Χρόνη Μίσσιο.

Κλείνοντας, ας του δώσουμε το λόγο :

· Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σε αυτό να με αλλάξει

· Για πρώτη φορά ζω σε μια κοινωνία, η οποία δείχνει να ’χει πάθει εγκεφαλικό

· Η οικολογία είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος προς την ελευθερία

· Τότε, εμείς οι ρομαντικοί είχαμε μια ιδεολογία, ένα όραμα, ένα όνειρο, είχαμε και έναν αντίπαλο απέναντί μας. Το σύστημα ασκούσε τη βία στο σώμα μας. Μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, μας τουφέκιζε. Σήμερα το σύστημα ασκεί τη βία του στον εγκέφαλο. Τους κάνει λοβοτομή.

· Για μένα κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί.

· Μόνο με αυτογνωσία της ύπαρξής μας και τη συμφιλίωσή μας με αυτόν τον υπέροχο αινιγματικό κόσμο που μας γέννησε, μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία μας. Χρειαζόμαστε άλλη ιεράρχηση των αξιών, άλλους κοινωνικούς θεσμούς, άλλη φιλοσοφία.

· Το πρόβλημα των αλλαγών της κοινωνίας είναι πρόβλημα συνείδησης των ανθρώπων και η Αριστερά μπορεί να υπάρξει μόνο ως παραγωγός πολιτισμού, ως παραγωγός συνειδήσεων. Η επανάσταση είναι χαρά, είναι ρομαντισμός, είναι ελευθερία. Δεν είναι η βία, δεν μπορείς με το ζόρι να κάνεις τους ανθρώπους ούτε ευτυχισμένους, ούτε ελεύθερους.

Καλό ταξίδι Χρόνη !

Ξάνθη, 23 Νοεμβρίου 2012