-Στράτος Κοντός: Η λύση στα μεγάλα ζητήματα δεν θα έρθει από πάνω προς τα κάτω, αλλά μέσα από τη συμμετοχή. Όχι μόνο των ειδικών ή των πολιτικών, αλλά όλων και ειδικά αυτών που τώρα μεγαλώνουν,  σε έναν κόσμο που φλέγεται.

Το 1ο Μαθητικό Συνέδριο της Ξάνθης για την Κλιματική Αλλαγή δεν ήταν απλώς ένα event για τα σχολικά χρονικά. Ήταν κάτι πιο βαθύ – μια σπάνια ευκαιρία οι νέοι να πάρουν στα χέρια τους τον δημόσιο λόγο και να πουν ανοιχτά: μας αφορά, το βλέπουμε, δεν θα το αγνοήσουμε. Και το έκαναν με λόγο τεκμηριωμένο, ώριμο, με πείσμα και δημιουργικότητα, που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.

Το Δημοτικό Αμφιθέατρο της πόλης, για δύο μέρες, δε φιλοξενούσε απλώς μαθητές. Φιλοξενούσε ένα ολόκληρο μέλλον – γεμάτο σκέψεις, προτάσεις και αγωνία για το περιβάλλον. Οι παρουσιάσεις, οι δράσεις, η ενέργεια των παιδιών δεν έμειναν στην επιφάνεια. Πέρασαν από τη θεωρία στην πράξη, από τη διαμαρτυρία στην ευθύνη. Οι έφηβοι της Ξάνθης απέδειξαν πως δεν χρειάζονται χειροκροτήματα – χρειάζονται χώρο και εμπιστοσύνη. Τα υπόλοιπα, τα έχουν.

Η διοργάνωση στήθηκε με πρωτοβουλία της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και με τη στήριξη της Περιφέρειας και του Δήμου Ξάνθης. Και αυτή τη φορά, το “στήριξη” δεν ήταν μια τυπική αναφορά.

Υπήρξε φροντίδα για την οργάνωση, σεβασμός στον χρόνο και την παρουσία των παιδιών, πραγματική μέριμνα για να ακουστούν. Η πόλη στάθηκε στο πλάι των μαθητών της χωρίς να τους καπελώσει, χωρίς να οικειοποιηθεί τη δουλειά τους. Αυτό, από μόνο του, λέει πολλά.

Ο Δήμαρχος Ξάνθης, Στράτος Κοντός, στην εναρκτήρια τοποθέτησή του, δεν διάλεξε τον ρόλο του θεσμικού “παρατηρητή”. Ήταν εκεί με καθαρή διάθεση να στηρίξει, να υπογραμμίσει τη σημασία της στιγμής, αλλά και να παραδεχτεί πως η λύση στα μεγάλα ζητήματα –όπως η περιβαλλοντική κρίση– δεν θα έρθει από πάνω προς τα κάτω, αλλά μέσα από τη συμμετοχή. Όχι μόνο των ειδικών ή των πολιτικών, αλλά όλων – κι ειδικά αυτών που τώρα μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που φλέγεται.

Ο Δήμος Ξάνθης, με διακριτικότητα αλλά και ουσιαστική παρουσία, έδειξε ότι δεν αντιλαμβάνεται την περιβαλλοντική ευθύνη ως επικοινωνιακή βιτρίνα. Αντίθετα, έδωσε χώρο στην εκπαιδευτική κοινότητα να λειτουργήσει με ελευθερία, επένδυσε σε μια διοργάνωση που καλλιεργεί γνώση και ευαισθησία και φάνηκε πρόθυμος να στηρίξει, χωρίς να καπελώσει. Μια στάση λιγότερο συνηθισμένη απ’ όσο θα έπρεπε – και ακριβώς γι’ αυτό, αξιοσημείωτη.

Η δυναμική αυτών των δύο ημερών δεν χωράει εύκολα σε απολογισμούς. Όσοι βρέθηκαν εκεί δεν κράτησαν σημειώσεις· κράτησαν κάτι πιο σπάνιο: την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Ότι το μέλλον δεν είναι ένα αφηρημένο χρονικό σημείο, αλλά μια γενιά που έχει αρχίσει ήδη να μιλάει – και που, ευτυχώς, βρίσκει επιτέλους αυτιά να την ακούσουν.