Ο παραλυτικός της Ευαγγελικής Περικοπής κοίταξε τον ξένο ξαφνιασμένος. Τι ερώτηση ήταν αυτή που του απηύθυνε; Αν ήθελε, λέει, να γίνη υγιής; Μα ζητούσε και τίποτε άλλο; Τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια ζούσε μ' αυτή τη λαχτάρα. Η ελπίδα της θεραπείας τον έκανε να παραμένει τόσον καιρό σ’ αυτό τον θαυματουργικό τόπο της Βηθεσδά -προσμένοντας το Θαύμα. Όμως ήταν μόνος, ολομόναχος. Ούτε έναν άνθρωπο δεν είχε να τον «βάλει στη δεξαμενή, όταν το νερό ταραχθή».

Αλλά η πρώτη έκπληξη αποκορυφώνεται όταν ακούει τον Χριστό να του λέει «Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτησε». Αυτό που χρόνια τώρα καρτερούσε, του δινόταν έτσι απροσδόκητα, σε μια στιγμή, εντελώς διαφορετικά απ’ ότι το περίμενε. Το βλέμμα του, ταραγμένο, επίμονο, στυλώθηκε στο βαθύ και γαλήνιο βλέμμα του Κυρίου. Σε κείνα τα λίγα δευτερόλεπτο κρίθηκε κάτι μεγάλο.

Ο παραλυτικός υπακούει στην προσταγή του Χριστού, παραμερίζοντας κάθε επιφύλαξη και μ’ αυτή του την στάση μας δίνει ένα θαυμάσιο πρότυπο για το πως πρέπει να δεχόμαστε τις εκ πρώτης όψεως «παράδοξες» εντολές του Χριστού.  Θα μπορούσε ίσως να σκεφθεί, όταν άκουσε το «έγειραι, άρον τον κράβαττον σου», «Εγώ δεν μπορώ να γυρίσω στο κρεβάτι μου και θα το πάρω στον ώμο μου;» Τίποτα δεν αναστέλλει την θέληση του να υπακούσει. 

Πολλές φορές ορισμένες εντολές του Χριστού ηχούν παράδοξα μέσα μας.  Το λογικό μας, η αμαρτωλή καρδιά μας δυσκολεύονται να τις αποδεχθούν. Όμως παρά τον πρώτο δισταγμό μας, ας φροντίζουμε να τις εκτελούμε με εμπιστοσύνη. Και πάνω στην προσπάθεια ο Θεός θα μας δίνει σαν επιβράβευση την δύναμη που απαιτείται.

Είναι ζήτημα ευγνωμοσύνης και εμπιστοσύνης στον Ευεργέτη μας Χριστό να υπακούμε πρόθυμα στις εντολές Του, ακόμα και σε αυτές που δεν πολυκαταλαβαίνουμε αμέσως, παραμερίζοντας κάθε δισταγμό.