Οι νέες που σπουδάζουν σήμερα στη χώρα μας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σύστημα Ανώτατης Εκπαίδευσης υποχρηματοδοτούμενο με ολοένα και περισσότερους φραγμούς στις δωρεάν σπουδές που σημαίνει ελλείψεις στα συγγράμματα, διακοπή της δωρεάν σίτισης, περιορισμός της δωρεάν στέγασης, πανάκριβη μετακίνηση. Βιώνουν την πραγματικότητα της ενίσχυσης του εμπορίου τίτλων σπουδών και πιστοποιητικών από τα ιδρύματα, το ξεπούλημα υποδομών, τη γενίκευση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά. Αναγκάζονται να εργαστούν για να ανταπεξέλθουν στις σπουδές τους, ενώ όσο το περιεχόμενο των σπουδών και οι «δεξιότητες» που πρέπει να αποκτήσουν συνδέονται άμεσα με τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων τόσο τα πτυχία τους δεν έχουν αντίκρισμα και δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν μόνιμη και σταθερή εργασία.

Ακούστε την εκπομπή:

Η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ανώτατη Εκπαίδευση έχει στόχο την προσαρμογή της στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Και τι είναι αυτό που οι επιχειρηματικοί όμιλοι απαιτούν; Να βγαίνει από τα πανεπιστήμια ένα επιστημονικό δυναμικό που θα έχει ιδιαίτερη ευελιξία και πετσο­κομμένα εργασιακά δικαιώματα και που θα βρίσκεται σε μία μόνιμη εναλλαγή επαγγελμάτων.

Η αβεβαιότητα και η ανεργία οδηγούν τις φοιτήτριες σ' ένα ατέρμονο ατομικό κυνήγι δεξιοτήτων όπου η καθεμιά φτιάχνει τον ατομικό της φάκελο, μαζεύει πιστωτικές μονάδες γίνεται «συλλέκτρια» πιστοποιητικών επιμόρφωσης. Καλλιεργείται η λογική ότι είναι προσωπική υπόθεση της καθεμιάς η εξεύρεση εργασίας. Σ' αυτή τη βάση καλλιεργείται ως διέξοδος και η φυγή στο εξωτερικό, η οποία πλέον υποστη­ρίζεται από πολλά προγράμματα «κινητικότητας». Παράλληλα, ακόμα και μέσα από τις σχολές, γίνεται μια συστηματική προσπάθεια προκειμένου να κυριαρχήσουν στη συνείδηση και στη στάση των φοιτητριών και των σπουδαστριών οι χαμηλές απαιτήσεις για τους όρους ζωής, σπουδών, εργασίας, η αποδοχή της εργασιακής ζούγκλας. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση και παρόλο που στην Ελλάδα το ποσοστό των φοιτητριών και των νέων γυναικών που έχουν ολοκληρώσει πανεπιστη­μιακές σπουδές είναι μεγαλύτερο από των ανδρών, παρατηρούμε ότι το ποσοστό της γυναικείας ανεργίας εκτοξεύεται και είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό των ανδρών.

Η εξεύρεση εργασίας πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους για τις φοιτήτριες δεν είναι ζήτημα «ατομικής επιλογής» ή «ατομικής ικανότητας». Το πρόβλημα της ανεργίας, της υποα­πασχόλησης, των τσακισμένων δικαιωμάτων των αποφοίτων υπάρχει γιατί τα πάντα μετριούνται με βάση το επιχειρηματικό κέρδος και όχι την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να έχουν όλες οι φοιτήτριες δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση μέσα στις σχολές. Να έχουν δωρεάν σίτιση, δωρεάν στέγαση, δωρεάν με­τακίνηση. Να υπάρχει ένα πτυχίο ανά επιστημονικό αντικείμενο και αυτό το πτυχίο να είναι η μόνη προϋπόθεση για να έχουν πρόσβαση στο επάγγελμα. Σήμερα η επιστήμη και η γνώση μπορεί να αξιοποιηθεί και η κάθε νέα φοιτήτρια και σπουδάστρια να μπορεί να ολοκληρώσει τις σπουδές της χωρίς εμπόδια και στη συνέχεια να εργαστεί στον κλάδο και στο αντικείμενο τω σπουδών της. Οι κόποι της να μην πηγαίνουν χαμένοι. Η εργασία και οι γνώσεις κάθε νέας γυναίκας να μπορούν να συμβάλλουν στην αύξηση του κοινωνικού πλούτου και αυτό να μεταφράζεται σε βελτίωση της ζωής των ίδιων των γυναικών και των οικογενειών τους.

Ατομική λύση όμως δεν υπάρχει, ατομικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις συνέπειες του «επιχειρηματικού ανταγωνιστικού πανεπιστημίου» και τη θύελλα των αντεργατικών μέτρων. Γι’ αυτό χρειάζεται ο οργανωμένος και συλλογικός αγώνας των φοιτητριών μέσα από τους συλλόγους τους, μέσα από τα σωματείο τους αν εργάζονται, μέσα από το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, την ΟΓΕ. Για να έχουμε όλες και όλοι μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με βάση το επιστημονικό αντικείμενο, αλλά και σταθερό ωράριο εργασίας, που θα κατοχυρώ­νεται από τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με 7ωρο-5μερο-35ωρο. Κι αυτά δεν είναι ουτοπία. Είναι οι ανάγκες μας!