Ήμουν μαθητής της τελευταίας τάξης του εξαταξίου. Η πρώτη μου αντίδραση το σάστισμα και το κλάμα.

  Σήμερα τόσες δεκαετίες μετά, ψάχνω να βρω κάποια ποιήματα, όχι ακριβώς της εποχής,  μα μεταγενέστερα ποιήματα που θα ταίριαζαν  στη μέρα εκείνη.

Βαδίζω από τα πρόσφατα προς τα παλιότερα.

  Από την ανέκδοτη συλλογή μου «Δοκιμές Χαρακτικής» δύο ποιήματα:

1.

Δεν ξέρω

γιατί βάζετε σημαία στο σπίτι σας.

Πάντως, βάζετε σημαία στο σπίτι σας

και την αφήνετε κουρελιασμένη

να ανεμίζει.

Έτσι αγαπάτε την πατρίδα; Εθνοπροδότες

                                              Εθνοκάπηλοι

2014

2.

Μία ψυχούλα στα χέρια κρατάς

κοιτάς και ταχταρίζεις,

άκρη το δάκρυ της δεν έχει,

αρχή και τέλος μόνο

 το δροσερό της το χαμόγελο ,

απλώνεται και στρώνει

 έργα  ανθρώπων

με  δύοσμο και με μάραθο.

Και συ αναλογίζεσαι

κοιτάς και ταχταρίζεις,

 άνθρωποι από δω - πέρα οι άλλοι: 

 «Από ποια μεριά θα σταθεί -

Από ποια φωτιά τα μάτια του θα λάμψει ».

ΥΓ

Συλλογίζεσαι τη γενιά του ‘73

Κι αναλογίζεσαι τη νέα αυτή ψυχή:

Παλεύεις πια για να παλέψει καλύτερα.

[2015, ανέκδοτο - για την εγγονή μου]

3.

Ένα απόσπασμα γραμμένο 1983/1999  από τη συλλογή «Δρόμοι Ελλήνων» (2005):

            ΒΛΕΜΜΑ ΗΡΩΩΝ

………………………………

Ο τοίχος,

Τα ματωμένα πέλματά σου.

Ο τοίχος,

Πήρε τον ήχο των φράσεων.

Ο τοίχος,

Πανί, σημαία, φλάμπουρο.

Τιμή σε σένα Ελλάδα,

Ορθοί που πέφτουν οι νεκροί σου,

Ορμώντας απ’ την καρδιά βαθιά,

Να σκορπίσουν κομμάτια ήλιο στο διάστημα.

4.

Ένα ποίημα παλιότερο, γραμμένο στην περίοδο της δικτατορίας, από  τη συλλογή «Διοίκηση Αλλοτρίων» (1982):

«Αν κάποτε σημαία δείτε να κυματίζει,

Το ξέρω πως θα ειδοποιήσετε το 100

Ή των Πρώτων Αντικοινωνικών Βοηθειών,

Για να προλάβετε επανάσταση

Κατά του καθεστώτος των κονταριών».

Οι σημαίες γεννούν αγέρα και θύελλα,

Τα κοντάρια τίποτα…

  ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΞΑΝΘΗ, ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019