Μέσα σε κλίμα συγκίνησης , χαράς και αναμνήσεων , συναντήθηκαν και πάλι μετά από 34 χρόνια οι συμμαθητές της Γ΄ Τάξεως του Εκκλησιαστικού Λυκείου Ξάνθης , οι οποίοι τελείωσαν το Λύκειο και πήραν το Απολυτήριο το Έτος 1985.

Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε την 7η και 8η Νοεμβρίου 2019 , που άλλου , στην Ιερά Μονή Των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Ξάνθης όπου στεγάζεται το Λύκειο που φοιτούσαν, με την ευκαιρία Εορτής της Συνάξεως των Παμμεγίστων Ταξιαρχών των προστατών της Σχολής. 

Αναμνήσεις από το χθες και συγκινήσεις από το σήμερα που αποτύπωσε ο φακός...... οι εικόνες αναμειγνύονται...

Ο Γ. Περιστεράκης Γράφει:
 

-Θόδωρε, τι ώρα θα ξεκινήσουμε για Ξάνθη ;

- Γιάννη λέω να φύγουμε κατά της 11 να πάμε σιγά- σιγά και θα έχω μαζί μου και τον Χρίστο.

--ΑΝΤΕ ρε φίλε αργήσαμε !!!!!!!!

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε με τον Θοδωρή και το Χρίστο το οδοιπορικό μας για το ……παρελθόν.΄Ολοι είχαμε την ίδια λαχτάρα να ανταμώσουμε με τους παλιούς συμμαθητές ,να θυμηθούμε στιγμές της εφηβικής ηλικίας που ζήσαμε μαζί στην Σχολή την Εκκλησιαστική της Ξάνθης .

Αδημονούσαμε την στιγμή που θα αγκαλιάσουμε τους έφηβους τότε ,ώριμους άντρες σήμερα ,με τα ψαρά μαλλιά -όσοι είχαν ακόμη…….-,να αντικρίσουμε το Καθολικό του Ιερού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών ,τους κοιτώνες ,τις αίθουσες διδασκαλίας ,την τραπεζαρία ,το γήπεδο ποδοσφαίρου όπου πολλές φορές ματώναμε τα γόνατά μας παίζοντας ποδόσφαιρο.

Φτάνοντας στο Ξενοδοχείο «ΝΑΤΑΣΑ» βρήκαμε να μας «αναμένει» ο εκ της «Κρήτης ορμώμενος» Χρήστος Τσαπακίδης .Οι αγκαλιές ,η συγκίνηση ,τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Μετά την στάθμευση των αυτοκινήτων μας στο χώρο όπου γίνεται το παζάρι, περπατήσαμε στα όμορφα καλντεριμωτά «σοκάκια»της παλιάς πόλης και καθίσαμε να απολαύσουμε τον καφέ μας στην πλατεία του Ρολογιού.Εκεί ήρθε και μας συνάντησε ο άλλος συμμαθητής μας ο Δημοσθένης Ανδρεάδης ,νέες αγκαλιές, συγκίνηση και αφού μιλήσαμε για αρκετή ώρα ,αποφασίσαμε να γευματίσουμε «στο ψητό».

Η ανάβαση για την Σχολή υπήρξε εύκολη υπόθεση επικουρούμενη βέβαια και από τις φωνητικές υποδείξεις και της «κυρίας» από τους Χάρτες της GOOGLE!!!!!.

Η διαδρομή από τα στενά καλντερίμια και κατόπιν μέσα από το δάσος, μας εισήγαγε σιγά- σιγά στις αναμνήσεις ,πως κάναμε αυτή την διαδρομή όταν είμασταν μαθητές, «ποδαράτα» , φορτωμένοι με τις βαλίτσες . Το δάσος με τα έλατα και τα πεύκα, ο «φιδίσιος» δρόμος ,το νερό να κυλάει μέσα στα ρυάκια και όλα αυτά μας έκαναν να πεταρίζει η καρδιά μας από συγκίνηση αλλά και χαρά. Στο Καθολικό του Ι.Ναού υπήρχε πλήθος πιστών που ήρθαν να προσευχηθούν στον πανηγυρίζοντα Ι.Ναό.Τον ευπρεπισμό του Ναού είχαν αναλάβει οι σημερινοί μαθητές της Εκκλησιαστικής Σχολής

«σήμερα εορτάζει η Σχολή την ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ» είπε στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου κ.κ Παντελεήμων «αλλά» συμπλήρωσε «σήμερα έχουμε και την 1η Επίσημη Συνάντηση των Συμμαθητών της Γ΄Λυκείου του έτους 1985 τους οποίους και καλωσορίζουμε»

Η συνάντηση με τον Πάτερ Αντώνιο-Ελευθέριο Βούλκο, που υπήρξε ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ της σύναξης μαζί με τον Γιάννη Νάκο ήταν ιδιαιτέρως συγκινητική .Η επίδοση και του ενθυμίου έδωσε μια πιο επίσημη διάσταση σε αυτήν μας την συγκέντρωση .

΄Ηταν εκεί ο Τηλέμαχος Αρναούτογλου ο οποίος και απαθανάτισε με το φωτογραφικό του φακό την απονομή του ενθυμίου ,κατέφθασε και ο έτερος συμμαθητής ο Στέλιος Λαμπρινίδης από την Θάσο μαζύ με την σύζυγο και τον μικρό τους Βασίλη. Από την Αλεξανδρούπολη ήρθε και ο πατήρ Ιωάννης Παπαγεωργίου «ο Φαντάρος»

Στο εκκλησίασμα διέκρινα και τους -συνταξιούχους πια -καθηγητές μας κυρίους Αλεξανδρίδη, Γερασίμου , Μουζουρίδη.Η συνομιλία μαζί τους, ξύπνησε μνήμες από τα χρόνια τα μαθητικά, όπου κατά την διάρκεια των μαθημάτων γινόταν εκτός από μάθημα και διάφορα……….ευτράπελα.

-«κύριε Γερασίμου θυμάστε εκείνο το διαγώνισμα που μας βάλατε στα Αρχαία και ο πάτερ………σας έγραψε το Πυθαγόρειο Θεώρημα? και στην παρατήρησή σας ότι αυτό είναι στο μάθημα των Μαθηματικών η απάντηση του πάτερ…….., ήταν «αυτό ξέρω ,αυτό γράφω»? ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ!!! ήταν η απάντηση του κ.Γερασίμου και γελάσαμε όλοι με την καρδιά μας. ……Δώσαμε ραντεβού για την επόμενη ημέρα στην αίθουσα διδασκαλίας για νέο τεστ!!!!!! αυτή τη φορά στην Οδύσσεια του Ομήρου!!!!!. «Αλίμονο εάν πιάσω κάποιον με «σκονάκι»είπε χαμογελώντας κρύβοντας εμφανώς την συγκίνησή του………

Μετά το πέρας του Πανηγυρικού Εσπερινού, όλοι οι συμμαθητές ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια για τους κοιτώνες της Σχολής. Εκεί είδαμε άλλη μια φορά τους χώρους όπου εγκαταβιώναμε, άλλος για 5, άλλος για 4 και άλλος για 3 χρόνια. Μας πλημμύρισαν συναισθήματα τα οποία προσπαθήσαμε να κρύψουμε πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Ήρθαν στην σκέψη μας οι «κοπάνες» που κάναμε ,πηγαίνοντας στην πόλη για καφέ ή για σινεμά και όταν αργούσαμε να επιστρέψουμε βρίσκαμε κλειδωμένη την καγκελόπορτα .Τότε αναγκαζόμαστε να σκαρφαλώσουμε στα μπαλκόνια προκειμένου να μπούμε στους κοιτώνες για να γλυτώσουμε από το κρύο και τις φωνές του Κυρ Μιχάλη του φύλακα…..

Το πέρασμά μας από την τραπεζαρία, μας έφερε στο νου τις μορφές των δυο μαγείρων ,του Κυρ Κώστα και του Κυρ Χρήστου ο οποίος ήταν και «αρειμάνιος» καπνιστής και όταν ανακάτευε την φασολάδα στο μεγάλο καζάνι ,έπεφτε και η στάχτη από το τσιγάρο- που ουδέποτε έλειπε από τα χείλη του- μέσα στη φασολάδα…… «μπαχαρικό είναι» έλεγε ¨δεν πειράζ πιδίμ πιριστιρακ!!!!!!! ’’ Με κινηματογραφική ταχύτητα πέρασε από την σκέψη μας το τρέξιμο που κάναμε προκειμένου να προλάβουμε τις «καλές» θέσεις στο πρωινό ,ο συνωστισμός που γινόταν κατά την ώρα του προγεύματος,η προσευχή πριν το μεσημεριανό γεύμα ,η φασαρία πριν το πρόδειπνο,το δείπνο αλλά και οι αγώνες που καθόμαστε να δούμε τη νύχτα ,όταν είχε Κύπελλο UEFA,ΚΥΠΕΛΛΟΥΧΩΝ και ΚΥΠΕΛΛΟ Πρωταθλητριών……

Η είσοδος στις αίθουσες διδασκαλίας οδήγησε την μνήμη να ανασκαλίσει το μυαλό για να βρει που καθόταν ο καθένας ,με ποιόν ήταν στο θρανίο, σε ποια αίθουσα είμασταν στην Α΄,Β΄,Γ΄τάξη . Η βιβλιοθήκη συνέχισε να βρίσκεται στην αριστερή πλευρά όπου πέρασα δυο χρόνια μελετώντας τα μαθήματα. Οι μορφές των μαθητών και καθηγητών ερχόταν στο μυαλό μας και μια δόση χαρμολύπης μούδιασε την καρδιά μας. Ο Βασιλάκης του Στέλιου μας έβγαλε φωτογραφίες και ακολούθως κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια για να συνεχίσουμε την βραδιά .

Αυτή την χαρμολύπη αποφασίσαμε να «πνίξουμε» με τσιπουροκρασοκατάνιξη στην ΚΙΒΩΤΟ ,την ταβέρνα του συμμαθητή μας την Α & Β΄Λυκείου ,Σαλαχίδη Θόδωρου.Μας ακολούθησε και μας τίμησε με την παρουσία του ο κ.Γερασίμου ο οποίος ήθελε να γίνει και εκείνος «παιδί με τα …..παιδιά του». Εκεί έδωσε ρεσιτάλ ο Στέλιος ο οποίος όταν έμαθε πως οι περισσότεροι από τους συμμαθητές, ακολούθησαν στην επαγγελματική τους ζωή, το επάγγελμα του Αστυνομικού ΕΞΑΝΕΣΤΗ και όταν κατέφθασαν στην παρέα και ο Νίκος Χούφτερης και Αριστείδης Καράπαπας(Καρά….νταής κατά τον κ.Γερασίμου…..) αστυνομικός εν ενεργεία ο πρώτος και απόστρατος ο άλλος ,τότε και υπό την επίδραση και της ρετσίνας που έρεε άφθονη άρχισε τα….. «γαλλικά». ΟΙ ατάκες φαρμακερές έως παρεξηγήσεως….. Του κ.Γερασίμου λίγο έλειψε να του φύγει η…..μασέλα από το πολύ γέλιο,»τι είναι ετούτος βρε,τι κρυφό ταλέντο, βρε και δεν του φαινόταν του μπαγάσα, θα με ξεκάνει ο αφιλότιμος»έλεγε και ξαναέλεγε .

Την κατάσταση έσωσε….. ο εκ Κρήτης ορμώμενος Τσαπακίδης ο οποίος και δώρισε στον καθένα μας από ένα λευκό μαντήλι κρητικό «σαρίκι» της χαράς και μας είπε και δυο κρητικές μαντινάδες που ταίριαζαν στην περίσταση,ο δε Σαλαχίδης έφερε και μας έδειξε με υπερηφάνεια τον έπαινο που έλαβε από το Ίδρυμα ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ και…… που του τον επέδωσε πάλι- εν μέσω φωτογραφιών και χειροκροτημάτων – χαμογελαστός και περιχαρής ο κ.Γερασίμου. Ο Τσαπακίδης μας εκμυστηρεύτηκε πως θα έφερνε τσικουδιά αλλά του το απαγόρευσαν στο αεροπλάνο και έτσι αναγκάστηκε να την πιεί……μόνος του!!!!!!!

.

Η χαρά μεγάλη, ο Τηλέμαχος και Πατήρ Αντώνιος συνέχιζαν να φωτογραφίζουν και να αποθανατίζουν τις όμορφες στιγμές, στην παρέα προστέθηκε για λίγο και ο συμμαθητής ο Μπίκος ο Γιώργος καθώς και ο Κώστας Τσολακίδης με LIVE σύνδεση από το Ηράκλειο ,τα εδέσματα του Θόδωρου πεντανόστιμα, το κέφι ανεπανάληπτο και φυσικά η διάθεση όλων στο ζενίθ….Με αφήγηση των αναμνήσεων από τα χρόνια της εφηβικής νιότης ,με ερωτοαπαντήσεις σχετικά με την οικογενειακή κατάσταση του καθενός πέρασε η ώρα και αφού φύγαμε από την ΚΙΒΩΤΟ αναχωρήσαμε για ……άλλες πολιτείες αποχαιρετώντας τον κ.Γερασίμου και τον Πατήρ Αντώνιο ανανεώνοντας το ραντεβού για την επομένη στην Ακολουθία της Θείας Λειτουργίας στη Μονή.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε τις συζητήσεις μας για λίγη ακόμη ώρα σε ένα κλαμπ με ζωντανή μουσική, αν και λίγο μας ενδιέφερε η μουσική όσο μας ενδιέφεραν η ζωή και η πολιτεία των συμμαθητών τα τελευταία ….34 χρόνια!!!!!!!!!!

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο και η προσπάθεια για να κοιμηθούμε ήταν ένας άλλος …..αγώνας!!! Η έντονη συγκινησιακή φόρτιση αλλά και μεζεδοκρασοτσιπουρο κατάλυση μας έκανε να στριφογυρίζουμε στα κρεβάτια μας και να μην μπορούμε να κοιμηθούμε.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να με πήρε ο ύπνος και θα ροχάλιζα πολύ οπότε ακούω τον Χρήστο να μου λέει:

-Βρε Γιάννη ,έτσι ροχαλίζεις πάντα;

-Όχι, του λέω ,ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ!!!!!!!!!!!

Ο Θόδωρος πάλι που και αυτός είχε αϋπνίες ρωτούσε τον Χρήστο

-Χρήστο ,κοιμάσαι;

- NAI ,ΡΕ ΚΟΙΜΑΜΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!

Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με την «κυρία» στην GOOGLE να μας καθοδηγεί για το πως θα ανεβούμε στην Σχολή μέσα από τα στενά δρομάκια της πόλης και μετά από μερικές εκφωνήσεις επειδή την βαρεθήκαμε ( και εντωμεταξύ……μάθαμε και το δρόμο )την στείλαμε για …….ύπνο.

Αφού εκκλησιαστήκαμε, ακολούθησε προσφορά καφέ στην τραπεζαρία της Σχολής ,οπού εκτός τους προηγούμενους καθηγητές που ανταμώσαμε στον Εσπερινό ,είδαμε και τον κ.Τοκατλίδη και τον Παρασκευά τον πάλαι ποτέ Οικονόμο της Σχολής ,επίσης ανταμώσαμε και με τον Παναγιώτη Κολοβό που ήταν για πολλά χρόνια Γραμματέας καθώς και με μαθητές προηγούμενων ή και επόμενων τάξεων από την δική μας .Με όλους αυτούς φωτογραφηθήκαμε και ανταλλάξαμε τα χρόνια πολλά και δώσαμε την υπόσχεση να συναντηθούμε και την επόμενη χρονιά Θεού θέλοντος…

Οι τελευταίες φωτογραφίες από τις αίθουσες διδασκαλίας υπήρξαν και το τέλος της περιήγησης στους χώρους όπου ζήσαμε αρκετά χρόνια της εφηβικής μας ηλικίας.( δεν τόλμησα να πάω στο γήπεδο ποδοσφαίρου γιατί είχα δυσάρεστες μνήμες από τις τρίπλες…..και τις «ποδιές» του Τσολακίδη……. [ξέρει αυτός!!!!!!!!]).

Ο τελευταίος σταθμός του ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΥ…….ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ήταν η Επιμνημόσυνη Δέηση στον Τάφο του Μακαριστού Μητροπολίτου Ξάνθης και Περιθεωρίου κυρου Αντωνίου Κλαουδάτου.

« Ακολουθήστε με ,είναι ενταφιασμένος στην Μονή της Αγίας Ειρήνης» μας λέει ο Πατήρ Αντώνιος και πράγματι - εδώ δεν χρειαστήκαμε την βοήθεια της «κυρίας» από την GOOGLE- εντός ολίγων λεπτών βρισκόμασταν ενώπιον της εισόδου της Μονής.Μπροστά ο Πατήρ Αντώνιος ,από πίσω εμείς οι υπόλοιποι ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Τάφο ,τα βήματα βαριά…., τα λόγια λίγα…., αφού καλημερίσαμε ένα γεροντάκι που μάζευε τα πεσμένα φύλα από τα κλαδιά των δέντρων ,βρεθήκαμε ενώπιον του Μνήματος όπου ήταν ενταφιασμένος ο ΣΧΟΛΑΡΧΗΣ μας. Ο άνθρωπος που με τις παραινέσεις και τις συνεχείς συμβουλές, βοήθησε τα μέγιστα να χαράξουμε την δική μας πορεία βασιζόμενη στα νάματα της Ορθοδοξίας, την Πίστη και την Αγάπη για τον συνάνθρωπο και να Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον…..

Βαθιά συγκινημένος διαβάζω με προσοχή την επί του τάφου επιγραφή:

ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ

ΕΩΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΥΣΑΣ

ΕΤΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ

1954-1994

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ

25 ΙΟΥΛΙΟΥ 1994

« ΤΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΤΕΤΕΛΕΚΑ

ΤΗΝ ΠΙΣΤΗΝ ΤΕΤΗΡΗΚΑ

ΝΥΝ ΑΕΙ ΠΡΟΣ ΣΕ ΕΡΧΟΜΑΙ»

Α.Τιμ δ,6-7

Ο Πατήρ Αντώνιος αρχίζει την επιμνημόσυνη δέηση και εγώ λέω τον ΤΡΙΣΑΓΙΟΝ ΥΜΝΟΝ και συνεχίζουμε με τα “Ευλογητάρια” . ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ.

Αφού “τελέψαμε το χρέος” προς τον Σχολάρχη αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με ένα καφέ σε KAFETERIA της πόλης όπου μιλήσαμε ο καθένας για την έως τώρα ζωή δίνοντας παράλληλα και την υπόσχεση να γίνει η Επόμενη ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ Αγροφυλάκων. Ουπς!!!….συγγνώμη Στέλιο ,ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ ήθελα να γράψω, σε συντομότερο χρονικό διάστημα ………….

Το αποχαιρετιστήριο Γεύμα έλαβε χώρα στην «ΜΥΡΙΒΟΛΟ» και αφού «εφοδιαστήκαμε» με τα απαραίτητα Γλυκά και “kariokes”(‘ετσι Θόδωρε) αποχαιρετήσαμε τον Δήμο ,τον Γιάννη και τον Πατέρα Αντώνιο και συνεχίσαμε να πάρουμε τα αυτοκίνητά μας.

-Θόδωρε πάμε καλά ?ξέρεις που βρίσκονται τα αυτοκίνητα?

-Καλά πλάκα κάνετε!!!φυσικά!!!!!!!!!

Αλλά φαίνεται πως η συγκίνηση………από τον αποχαιρετισμό «θόλωσε» το μυαλό μας και τριγυρίζαμε αδίκως χωρίς να βρίσκουμε τα αυτοκίνητά μας, σαν από μηχανής Θεός παρουσιάστηκε ο Δήμος και μας έδειξε ……..το σωστό το δρόμο..!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ο αποχαιρετισμός με τον Χρήστο Τσαπακίδη έθεσε την τελευταία «πινελιά» σ’αυτό το πολύ όμορφο διήμερο γεμάτο με χαρά , συγκίνηση , γέλιο ξαναγίναμε για λίγο όλοι και πάλι ΠΑΙΔΙΑ.

Υ.Γ Το κείμενο αυτό γράφτηκε για αυτούς που “δι ευλόγους αιτίας” δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας : στον Θανάση, στον Αθανάσιο, στον Κώστα, στον Μοναχό ……..(κατά κόσμον Χρήστο) στον Δημήτρη, στον Νίκο, στον Αντώνη, στον Βαγγέλη, στον άλλο Αντώνη.

AΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ

ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ

ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.

Στην απουσία σας μετρώ πάντα την

αντοχή μου,

γιατί είναι το ποιο δύσκολο κομμάτι

στην ζωή μου…….(Τσάπι δικό σου).